Οταν πριν από λίγους μήνες είδα στα δελτία ειδήσεων τη φωτογραφία αστυνομικού που έχασε τη ζωή του εν ώρα υπηρεσίας, το πρόσωπο μου φάνηκε απροσδιόριστα οικείο. Λίγους μήνες αργότερα, από σύμπτωση, πληροφορήθηκα ότι ο συγκεκριμένος άνθρωπος είχε δουλέψει στην τελευταία μετακόμιση που κάναμε πριν από σχεδόν έναν χρόνο. Ηταν ένας ευγενής, χαμογελαστός νεαρός άνδρας, γι’ αυτό άλλωστε και το πρόσωπό του έμεινε στη μνήμη μου. Ο αστυνομικός που αναγκάζεται να κάνει μεροκάματα για να συμπληρώσει εισόδημα, δεν είναι εξαίρεση. Μας το επιβεβαίωσε και ο πρόσφατος τραγικός θάνατος του επίσης νεαρού αστυνομικού στον Πειραιά. Ούτε βέβαια αυτή η πραγματικότητα αφορά μόνο αστυνομικούς.
Ομως, μισό λεπτό. Από πότε συνηθίσαμε πως αυτή η συνθήκη είναι κανονική; Πόσο κανονικό είναι δηλαδή να αναγκάζεται κανείς να κάνει δύο δουλειές για να ζήσει; Πόσο κανονικό είναι με τον κατώτατο μισθό στην Ελλάδα να μην μπορεί κανείς να βγάλει τον μήνα και με τον μέσο μισθό να παλεύει να τα φέρει βόλτα; Και πόσο κανονικό είναι επίσης να ζούμε με μισθό Σλοβακίας (12,5 ευρώ το ωρομίσθιο στη Σλοβακία, 12,6 στην Ελλάδα – το μισό από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο των 24 ευρώ) σε μια χώρα με τιμές τροφίμων επιπέδου Γερμανίας; Πόσο κανονικό είναι να πληρώνουμε για κινητό και Ιντερνετ παραπάνω από τον Δανό, όπου ο μέσος καθαρός μισθός για το 2022 ήταν 3.363 ευρώ;
Κάτι είναι λάθος. Δεν ξέρω αν είναι τα ολιγοπώλια, όπως είπε πρόσφατα το Γραφείο Προϋπολογισμού της Βουλής και ο διοικητής της ΤτΕ. Δεν ξέρω αν είναι τα καρτέλ, όπως βάσιμα υποψιαζόμαστε οι πολίτες. Δεν ξέρω αν είναι ο καπιταλισμός, όπως θα έλεγε κάποιος από τους ιδεολογικούς εχθρούς του. Ξέρω όμως ότι ζούμε σε μία χώρα όπου οι εταιρείες θησαυρίζουν συσσωρεύοντας υπερκέρδη και μεγάλο μέρος του πληθυσμού αν δεν πεινάει, στην καλύτερη των περιπτώσεων βγάζει τον μήνα τσίμα-τσίμα.
Δεν ξέρω πώς λύνεται αυτό. Πάντως σίγουρα όχι με market pass και κουπόνια που τρέφουν ακόμη περισσότερο, και μάλιστα με δημόσιο χρήμα, την κερδοσκοπία και την αισχροκέρδεια.
Και επειδή μιλάμε για δημογραφικό και brain drain, δεν χρειάζεται να είναι κανείς φωστήρας για να καταλάβει πώς όλα αυτά είναι κρίκοι της ίδιας αλυσίδας. Σιγά μη γυρίσει ο άλλος στην Ελλάδα να ζει με τρεις κι εξήντα. Ωραίος ο ήλιος και τα τραπεζάκια έξω, αλλά δεν αρκούν. Επιπλέον, με τις κάλπες να πλησιάζουν, ας μην απορούμε που διάφοροι επαγγελματίες τσαρλατάνοι εξασφαλίζουν ψήφους τάζοντας λαγούς με πετραχήλια. Οταν ο άλλος πεινάει, δεν χάνει τίποτε να διαλέξει εκείνον που του τάζει τριχίλιαρα για σύνταξη. Κι ας του μοστράρει απ’ την άλλη τελοπόν, μαντζούνια και χειρόγραφα του Χριστού.
