Πρόσφατα βρέθηκα για επαγγελματικούς λόγους στο Οσλο, στην πρωτεύουσα της Νορβηγίας. Είναι από αυτές τις βορειοευρωπαϊκές πόλεις στις οποίες πάει ο Ελληνας και κοιτάζει ολίγον τι (ως πολύ) σαν χάννος. Διότι βλέπει ότι πρόκειται για μια πόλη σε μια χώρα που δείχνει να σέβεται τους ανθρώπους αλλά και το περιβάλλον, έχοντας συνειδητοποιήσει πως προϋπόθεση για να υπάρξουν και να συνεχίσουν να υπάρχουν οι πρώτοι είναι το δεύτερο.
Δεν θα μακρηγορήσω με αυτά που λίγο ως πολύ γνωρίζουμε όλοι, είτε επειδή έχουμε επισκεφθεί τέτοια κράτη, είτε επειδή έχουμε διαβάσει ή δει εκπομπές για αυτά: το γεγονός, για παράδειγμα, ότι η ανακύκλωση αποτελεί τρόπο ζωής στο Οσλο, όπου δεν υπάρχει κάδος – από τα ξενοδοχεία ως τους δρόμους – χωρίς ειδική σήμανση για το είδος των απορριμμάτων που πρέπει να δεχθεί εντός του. Δεν θα μακρηγορήσω για το ότι όλοι τηρούν ευλαβικά την κάθε σήμανση στους κάδους (ακόμη και οι Ελληνες, ίσως επειδή εκεί καταλαβαίνουν ότι δεν τους παίρνει να κάνουν αλλιώς…). Δεν θα μακρηγορήσω σχετικά με το ότι σε όλα τα μέσα μαζικής μεταφοράς, τα οποία είναι πεντακάθαρα και πάντα στην ώρα τους (με ακρίβεια δευτερολέπτου), υπάρχουν φορτιστές για τα κινητά και τις υπόλοιπες ηλεκτρονικές συσκευές – σε κάθε θέση αντιστοιχεί και ένας φορτιστής. Ούτε θα μακρηγορήσω σχετικά με το ότι φορτιστές υπάρχουν και στους δρόμους: πρόκειται για φορτιστές αυτοκινήτων, καθώς μιλάμε για μια χώρα όπου ήδη ποσοστό της τάξεως του 55% των οχημάτων της είναι ηλεκτροκίνητα και ετοιμάζεται μέσα στα επόμενα χρόνια να περάσει στην πλήρη ηλεκτροκίνηση. Ας μη μακρηγορήσω και για τις εναλλακτικές πηγές ενέργειας: οι ανεμογεννήτριες αποτελούν κύριο… αξιοθέατο γύρω από την πρωτεύουσα.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
