Μεταξύ 4-9 Απριλίου βρέθηκα στην πόλη Orange της Καλιφόρνιας καλεσμένος από τον καθηγητή Μαρκ Αξελροντ για να δώσω τη διάλεξη «John Fowles» στο Πανεπιστήμιο Chapman.
Μέρος πρώτο: πτήση προς Λονδίνο – σφίγγω τα δόντια. Τα πρώτα δύο λάθη γίνονται στο τράνζιτ – νομίζω ότι έχω χάσει το πορτοφόλι μου και πάω σε λάθος έξοδο. Ευτυχώς, αναίμακτα. Το κυρίως ταξίδι διαρκεί έντεκα ώρες. Κάθομαι δίπλα στην έξοδο κινδύνου, με αρκετό χώρο μπροστά μου.
Στο ταξίδι, δεν υπάρχει κενό. Προσπάθεια να νοηματοδοτήσω τα πάντα, από τη γεύση του φαγητού μέχρι το βλέμμα του εκ Καζακστάν αεροσυνοδού. Ο Μπαζ Λούρμαν στη σπαστή οθόνη που προσφέρει η αεροπορική εταιρεία κάνει ό,τι μπορεί για να σώσει τον Ελβις. Pity, he has left the building.
Οταν τελειώνει η Οδύσσεια, το κερασάκι: καφκική τιμωρία – μιάμιση ώρα ορθοστασία για να περάσω το σεκιούριτι. Με ανακρίνουν δεκαπέντε δευτερόλεπτα. Ελεύθερος. Φτάνω στον προορισμό, στην άλλη άκρη του κόσμου. Πρώτη φορά τόσο μακριά από τους δικούς μου.
Το σπίτι των συγγραφέων, με αυλή. Ιπποδάμειο σύστημα. Σπίτια κουκλάκια. Ξύλο, αυλή, σημαία. Δρόμοι φαρδείς. Πρεσβυτεριανή εκκλησία που υποδύεται κινηματογράφο του ’60.
Μιλάμε με τον Μαρκ για τον Μπέκετ. Για το πρόσωπό του, ίδιο πεδίο μάχης. Ακούω ιστορίες για πολλούς συγγραφείς. Από τον Ντέβιντ Φόστερ Γουάλας, τον Χέμινγουεϊ, τον Βόνεγκατ. Με τον καθηγητή Δημιουργικής Γραφής Μάρτιν Νάκελ λέμε για τον Τζιμ Μόρισον, με τον οποίο συνυπήρξε σε συναυλία.
Είμαι στις ΗΠΑ: μια κατασκευασμένη πατρίδα που φτιάχτηκε από ανθρώπους που δραπέτευσαν από τον ευρωπαϊκό εφιάλτη και κατέλαβαν μια αχανή έκταση, δημιουργώντας μέσα σε 250 χρόνια μια υπερδύναμη που φέρει όλες τις παιδικές αρρώστιες ενός τόπου χωρίς ιστορία (με δανεικές ωστόσο όλες τις ιστορίες του κόσμου). Μια δημοκρατία-έφηβη ακόμη, που στήθηκε με βάση ανθρωπιστικά κείμενα υψίστης αξίας, η οποία, τα τελευταία 60 χρόνια, ανήμπορη να τιθασεύσει τα του (πολυπολιτισμικού) οίκου της, εξήγαγε τις νευρώσεις της σ’ έναν σωρό σημεία του πλανήτη.
Κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης είχα την ευκαιρία να μιλήσω σ’ ένα ιδιαίτερα νεανικό κοινό για το βιβλίο μου «Ο έβδομος ελέφαντας». Οχι απλώς όμορφη εμπειρία, αλλά ξαναθυμήθηκα πως γράφω σημαίνει απευθύνομαι. Σε όλα τα μέρη του κόσμου. Και παίρνω τον χρόνο μου, κάτι σπάνιο σε μια εποχή που εξωθεί τον καλλιτέχνη σε μια συνεχή εξουθενωτική παραγωγή, σκοτώνοντας τη δημιουργικότητα.
Ταξίδι και συγγραφή. Ο Αγιος Αυγουστίνος έλεγε ότι ο κόσμος είναι ένα βιβλίο κι εκείνος που δεν ταξιδεύει έχει διαβάσει μόνο μια σελίδα. Σωστός.
