«Καίμε τα σπαρτά» ή σχεδιάζουμε για το μέλλον;

Για να εξηγήσουν τη μεγάλη κυβερνητική ήττα, αρκετοί επικαλούνται ότι αφενός η αποχή ήταν εκτεταμένη και ότι αφετέρου τα προεκλογικά μέτρα με τις παροχές δεν κατανοήθηκαν επαρκώς. Μάλλον όμως το αντίθετο συνέβη: Η κυβέρνηση ηττήθηκε ακριβώς επειδή κατανοήθηκαν οι συνέπειες της τακτικής της και πολλοί έσπευσαν να την καταψηφίσουν μήπως και σταματήσει πριν οδηγήσει σε ένα ακόμα Μνημόνιο και ένα νέο κύμα εκδικητικής υπερφορολόγησης των μικρομεσαίων.

Το αποτέλεσμα γίνεται ακόμα πιο επώδυνο για την κυβέρνηση γιατί την ίδια στιγμή βρισκόταν σε πλήρη εξέλιξη ένα εναλλακτικό σχέδιο, ριζικά διαφορετικό από το ελληνικό και με εντελώς άλλη έκβαση στις εκλογές: Πάλι από κυβέρνηση αριστερών κομμάτων, πάλι μετά από μνημόνια, αλλά σε άλλη χώρα, την Πορτογαλία. Και εκεί, όπως και στην Ελλάδα, μετά το τέλος των μνημονίων άρχισαν οι μαζικές προσφυγές στα δικαστήρια για ακύρωση των περικοπών, καθώς και αμέτρητες διεκδικήσεις για «εδώ και τώρα» μισθολογικές αυξήσεις, νέα επιδόματα και μαζικές προσλήψεις στο Δημόσιο. Μαχητικές απεργίες και διαδηλώσεις εκπαιδευτικών, νοσοκόμων, φυλάκων, αστυνομικών και πολλών άλλων απαιτούσαν αναδρομικά και νέες αυξήσεις που θα είχαν ετήσιο κόστος γύρω στα 700 εκατ. ευρώ (τι σύμπτωση!). Αν τα έβλεπε κανείς μεμονωμένα, ίσως τα έβρισκε δίκαια, όλα μαζί όμως συνιστούσαν μια δημοσιονομική βόμβα που σύντομα θα ξανάστελνε την Πορτογαλία στην κηδεμονία των δανειστών.