Η ανακοίνωση του πορίσματος για τα Τέμπη ήταν λυτρωτική. Οχι μόνο για τις παραδοχές που έγιναν δημόσια, αλλά κυρίως γιατί για πρώτη φορά εδώ και δύο χρόνια είδαμε και ακούσαμε κάτι σε σχέση με αυτή τη φρικτή ιστορία που μοιάζει να λειτούργησε κανονικά. Σε μια εποχή όπου ακόμη κι ο Αρειος Πάγος έχει επιλέξει να απομειώσει το θεσμικό του βάρος, μπαίνοντας σε δημόσιες αντιπαραθέσεις, ο ΕΟΔΑΣΑΑΜ εμφανίστηκε ως όαση στους δέκτες μας. Στην υπόθεση των Τεμπών βέβαια, μετά την εξωφρενικά άστοχη κυβερνητική διαχείριση, η αλήθεια έχει πια μικρότερη αξία απ’ όση τολμάμε να παραδεχθούμε.
Γιατί όποια κι αν είναι η αλήθεια, κανείς δεν μπορεί να χωνέψει τα χειροκροτήματα στον Καραμανλή που μας κουνούσε το δάχτυλο, τα καραγκιοζιλίκια του Μαρκόπουλου και τις μεθοδεύσεις των «γαλάζιων» συναδέλφων του στην Εξεταστική (μεθοδεύσεις που εξασφάλισαν στους μισούς και υπουργική καρέκλα λίγο αργότερα), τις κορόνες των πρωτοκλασάτων, τις μπηχτές για τους χαροκαμένους γονείς και τις «βεβαιότητες» του Πρωθυπουργού που παραπλανήθηκε.
Αυτά τα ασυγχώρητα λάθη δεν μεταβολίζονται, δεν μπαζώνονται και ούτε θα ξεχαστούν. Με τα ευρήματα να πιστοποιούν τις εγκληματικές ευθύνες όσων δεν ολοκλήρωσαν την «717», το μπάχαλο στον σιδηρόδρομο, τις εξοντωτικές συνθήκες για τους εργαζομένους, το μπάζωμα και πιθανότατα το άγνωστο καύσιμο, οι πρώτες δηλώσεις του κυβερνητικού εκπροσώπου εξηγούνται μόνο αν στο Μαξίμου είδαν κάποιο άλλο πόρισμα. Με το 81% των πολιτών απέναντι όμως, η κυβερνητική «πραγματικότητα» πείθει πια μόνο εκείνους τους ελάχιστους που κρυμμένοι πίσω από τις αντι-αφίσες τους στη λαοθάλασσα της Παρασκευής είδαν μόνο ακροδεξιούς και μια χούφτα μπαχαλάκηδες (που αφέθηκαν ανενόχλητοι να κάνουν τη… δουλειά τους).
Η κυβέρνηση έχει μπροστά της πια μόνο μία επιλογή για να βγει από το αδιέξοδο στο οποίο έσπρωξε ολόκληρη τη χώρα: Να χαμηλώσει το κεφάλι, να δείξει πως πήρε το μήνυμα, να πει μια ειλικρινή συγγνώμη χωρίς αστερίσκους και να κλείσει τον σιδηρόδρομο δεσμευόμενη ότι θα επαναλειτουργήσει σε συγκεκριμένο χρόνο με ευρωπαϊκά επίπεδα ασφαλείας. Να ζητήσει η ίδια τη διερεύνηση όσων πολιτικών διαχειρίστηκαν την υπόθεση, να φροντίσει να παραιτηθεί το Δημόσιο από κάθε ένδικο μέσο στις δίκες για αποζημιώσεις και επιτέλους να εγκαταλείψει ανεπιστρεπτί αυτή την πρωτοφανή αλαζονεία που καθορίζει το ύφος και την ουσία όσων λέει μετά το 41%. Θα το κάνει; Πιθανότατα όχι.
Είναι καιρός πια που το Μαξίμου έχει εγκλωβιστεί σε echo chamber, σε έναν θάλαμο δηλαδή όπου ηχούν μόνο οι δικές τους φωνές, να βεβαιώνει ο ένας τον άλλο πως όλα τα έκαναν σωστά. Μένει μόνο να φανεί αν οι φωνές των εκατοντάδων χιλιάδων πολιτών την Παρασκευή κατάφεραν να διαπεράσουν τους τοίχους της εξουσίας για να ξαναφέρουν την κυβέρνηση σε στοιχειώδη έστω επαφή με την κοινωνία και την πραγματικότητα.
