Jim Morrison, John Lennon

Η 8η Δεκεμβρίου ενώνει τον Jim Morrison και τον John Lennon, δύο καλλιτέχνες που δεν ανήκουν στο παρελθόν, αλλά στο παντοτινό τώρα. Ο Morrison γεννήθηκε αυτή την ημέρα το 1943, ο Lennon δολοφονήθηκε το 1980. Αυτή η σύμπτωση είναι περισσότερο από μια ιστορική λεπτομέρεια. Σε έναν κόσμο που καταναλώνει τις φωνές γρηγορότερα από ποτέ, οι δύο τους μας υπενθυμίζουν ότι η τέχνη που αξίζει δεν υποτάσσεται – ούτε στον χρόνο, ούτε στις αγορές.

Ο Morrison είναι σήμερα πιο επίκαιρος από ποτέ. Η εποχή μας είναι γεμάτη ρηχές εικόνες, ατελείωτες ροές δεδομένων, μια ψευδαίσθηση αυθεντικότητας που θρυμματίζεται με το παραμικρό άγγιγμα. Ο Morrison, με τη σκοτεινή του ενέργεια, υπενθυμίζει την ανάγκη να καταλυθούμε στα ένδον χωρίς σιγουριές, χωρίς οδηγίες πτήσης, να αντιμετωπίσουμε το χάος μας, να επιβιώσουμε όχι παρά το σκοτάδι, αλλά εξαιτίας του.

Σε μια εποχή όπου οι άνθρωποι τρομάζουν μπροστά στη σιωπή, οι στίχοι του μοιάζουν με πρόκληση: Πόσο μακριά μπορείς να πας πριν χαθείς; Και έχεις το θάρρος να επιστρέψεις;

Ο Lennon, αντίθετα, μας καλεί να φανταστούμε το αδύνατο. Σε μια συγκυρία όπου η κυνικότητα μοιάζει να έχει ισοπεδώσει κάθε διάλογο, το Imagine δεν είναι απλώς ένας ύμνος – είναι μια αντίσταση στην παραίτηση. Ο Lennon δεν μας ζήτησε ποτέ να πιστέψουμε ότι η ουτοπία είναι εφικτή. Μας ζήτησε να την οραματιστούμε, γιατί μόνο έτσι μπορούμε να αναμετρηθούμε με τις αποτυχίες μας. Το έργο του είναι μια γέφυρα ανάμεσα στον κόσμο που έχουμε και σε αυτόν που δεν μπορούμε να εγκαταλείψουμε ως πιθανότητα.

Ο Morrison μάς μιλάει για το πώς η εσωτερικότητα θυσιάζεται στον βωμό του θεάματος. Ο Lennon μάς υπενθυμίζει ότι η τέχνη δεν είναι παρά ένα εργαλείο που πρέπει να κόβει βαθιά, να ανοίγει πληγές για να γιατρέψει. Η επιρροή τους, όμως, δεν είναι στατική. Είναι ένα κάλεσμα: να μην καταναλώσουμε, αλλά να δημιουργήσουμε.

Η 8η Δεκεμβρίου είναι η ημερομηνία που μας θυμίζει ότι αυτοί οι δύο καλλιτέχνες δεν έφυγαν ποτέ πραγματικά. Ο Morrison μας μαθαίνει να βλέπουμε το σκοτάδι μας ως δύναμη. Ο Lennon μας δείχνει ότι η ελπίδα δεν είναι συναίσθημα, αλλά κατάκτηση.

Σε έναν κόσμο ασύγχρονης επικοινωνίας, όπου είμαστε θαμμένοι στις οθόνες μας, με το βλέμμα μας καρφωμένο σε ορθογώνια αντικείμενα που βουίζουν στα χέρια μας, και την προσοχή μας απορροφημένη από εφήμερα, Morrison και Lennon μας καλούν να φανταστούμε έναν κόσμο όπου η τέχνη δεν παύει να ταρακουνά ό,τι θεωρούμε δεδομένο.