Ηταν πριν από περίπου 2 εβδομάδες όταν η γαλλική Βουλή κατοχύρωσε συνταγματικά και με συντριπτική πλειοψηφία 337 ψήφων υπέρ έναντι μόλις 32 κατά το δικαίωμα στην άμβλωση. Για να γίνει αυτό χρειάστηκε να τροποποιηθεί το άρθρο 66 του Συντάγματος της Γαλλικής Δημοκρατίας που προβλέπει πλέον ότι «ο νόμος εγγυάται την απρόσκοπτη και ισότιμη πρόσβαση στην άσκηση του δικαιώματος για την οικειοθελή διακοπή της κύησης».
Πίσω από αυτή την ισχυρότατη πλειοψηφία κρύβεται ένας απλός όσο και τρομακτικός λόγος. Οι Γάλλοι ήθελαν να διασφαλίσουν ότι κανένα κόμμα, καμία πολιτική δύναμη, κανένα κοινωνικό ρεύμα στο μέλλον δεν θα χρησιμοποιήσει το δικαίωμα στην άμβλωση ως εργαλείο οποιασδήποτε επιδίωξης.
Μα γιατί να το κάνει αυτό κάποιος το 2022; Θα βρείτε την απάντηση στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Στις ΗΠΑ, το Ανώτατο Δικαστήριο ανέτρεψε ένα κεκτημένο σχεδόν μισού αιώνα που κατακτήθηκε με μια ετυμηγορία-ορόσημο (υπόθεση Roe vs Wade, Τέξας, 1973), παρέχοντας την ευχέρεια σε κάθε πολιτεία να απαγορεύσει τις αμβλώσεις στην επικράτειά της. Κάποιες από αυτές δεν έχασαν χρόνο: ήδη 15 κυβερνήτες έθεσαν εκτός νόμου τις αμβλώσεις και σε άλλες ακόμη επιβλήθηκαν αυστηροί περιορισμοί.
Πώς, πενήντα χρόνια μετά, το δικαίωμα στις αμβλώσεις προκάλεσε ξαφνικά τόση πολιτική κινητικότητα; Κι εδώ υπάρχει απάντηση. Ευρωπαίοι ή Αμερικανοί, οι πολιτικοί ανοίγουν πολλές φορές μια ατζέντα μόνο όταν βλέπουν πως υπάρχει ένα ακροατήριο έτοιμο να καταναλώσει το περιεχόμενό της. Κυνική ή όχι, αυτή είναι η πραγματικότητα. Οπως είναι αλήθεια πως εν έτει 2022 υπάρχουν δυτικές κοινωνίες πρόθυμες να συζητήσουν εάν ο μισός πληθυσμός μιας χώρας θα είναι υποχρεωμένος να εκχωρεί την κυριότητα του σώματός του στην πολιτεία. Αντιστρέψτε λίγο την υπόθεση για να δείτε πόσο παράλογο είναι αυτό: Μπορούμε να φανταστούμε μια κοινωνία να συζητά αν θα πρέπει να γίνει υποχρεωτική η τεκνοποίηση;
Σε κανέναν δεν αρέσει η άμβλωση – ακόμη κι αν είναι η πλέον ασφαλής ή απολύτως νόμιμη. Δεν είναι κάτι που θα επέλεγε μια γυναίκα για την ψυχαγωγία του Σαββάτου. Οι γυναίκες όμως που δεν έχουν το νομικά κατοχυρωμένο δικαίωμα από την πολιτεία να αποφασίσουν αν θα γίνουν ή όχι μητέρες, είναι υποδουλωμένες. Γίνονται έρμαια και βορά μιας υπερσυντηρητικοποίησης που πλήττει τις κοινωνίες μας ανοίγοντας ζητήματα οριοθετημένα εδώ και δεκαετίες από τις φιλελεύθερες δημοκρατίες.
Ξέρετε πού καταλήγουμε; Οχι μόνο να εγκολπώνεται στη δημόσια συζήτηση η ακροδεξιά ατζέντα, αλλά και να «κανονικοποιείται» χωρίς τον μανδύα του ακραίου. Κι αν πιστεύετε πως αυτά συμβαίνουν μόνο στη «βαθιά» Αμερική, κρατήστε πως ήδη στην Ευρώπη δραστηριοποιούνται οργανώσεις που χρηματοδοτούνται από αμερικανικά υπερσυντηρητικά δίκτυα. Και θυμηθείτε πώς προνόησαν οι Γάλλοι…
