Eνα σχολείο στην Αχαρνών, κοντά στον Αγιο Παντελεήμονα, είναι το εκλογικό κέντρο που ψήφισα δεκάδες φορές μέχρι τώρα. Από την πρώτη μου φορά μέχρι τις προηγούμενες εκλογές κρατούσα τα δικαιώματά μου στον Δήμο Αθηναίων, αν και έχω φύγει από τα δεκατέσσερα. Ο μόνος λόγος ήταν αυτή η ανέξοδη ψυχοθεραπεία. Η συνάντησή μου κάθε τρία περίπου χρόνια με τους δρόμους, τις πολυκατοικίες και την πλατεία του Αγίου Παντελεήμονα. Αν σε αυτό προσθέσεις και τις συναντήσεις – σχεδόν πάντα σαν να υπήρχε κάποιο άτυπο ραντεβού – με τους παλιούς συμμαθητές που είχαν κρατήσει κι εκείνοι εκεί τα δικαιώματά τους πλην τεσσάρων – πέντε που έτσι κι αλλιώς συνέχισαν να μένουν σε εκείνη την περιοχή, δημιουργείται ένα σκηνικό γιορτής.
Οι Κυριακές των Βουλευτικών ή των Δημοτικών ήταν μια αναστάτωση σαν να πήγαινα σε μαθητικό πάρτι. Δεν κρατούσε πολλή ώρα. Ούτε μία. Δύο τσιγάρα στο πεζοδρόμιο ή το πολύ-πολύ ένας καφές παραδίπλα. Καμία άλλη επικοινωνία δεν είχαμε το υπόλοιπο διάστημα. Κάθε τρία χρόνια περίπου μαθαίναμε στα πεταχτά ο ένας τα νέα του άλλου. Γάμοι, παιδιά, διαζύγια, θάνατοι και ελάχιστη έως καθόλου πολιτική κουβέντα.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
