Η μία μετά την άλλη όλες οι διπλωματικές προσπάθειες για την επίλυση διαφορών μέσω διμερών διαπραγματεύσεων μεταξύ των εμπλεκομένων χωρών στους πολέμους της Ουκρανίας και της Μέσης Ανατολής όχι μόνον αποτυγχάνουν εντυπωσιακά, αλλά οδηγούν τελικά και στην επικίνδυνη αύξηση της έντασης με το άνοιγμα νέων μετώπων. Ενώ ειδικότερα στην περίπτωση του Ισραήλ ο περιώνυμος Νετανιάχου, παρά το γεγονός ότι δεν ακολούθησε καμία από τις παροτρύνσεις, ακόμη και των μεγάλων του συμμάχων Αμερικανών, να προχωρήσει σε κατάπαυση του πυρός, δεν έμεινε μόνο σε αυτό, αλλά τώρα άνοιξε και νέο μέτωπο στον Βορρά για να αντιμετωπίσει τις επιθέσεις της Χεζμπολάχ του Λιβάνου.
Γνωρίζοντας ότι οι Αμερικανοί μένουν απλώς στα λόγια, χωρίς να προχωρούν και στις απαιτούμενες κυρώσεις. Ετσι δεν είναι περίεργο που η αρμόδια επιτροπή της αμερικανικής Βουλής, αντί να επιμείνει στην πρότερη αρνητική της στάση, ήρε τελικά τις αντιρρήσεις της και προχώρησε στην ψήφιση ενός τεράστιου πακέτου στρατιωτικής βοήθειας προς το Ισραήλ ύψους 18 δισ. δολαρίων, που περιλαμβάνει και την παράδοση 50 μαχητικών αεροσκαφών.
Και ας συνεχίζουν οι αρμόδιες υπηρεσίες του ΟΗΕ να επισημαίνουν ότι τα θύματα αυτής της ιστορίας είναι οι αθώοι παλαιστίνιοι πολίτες που λιμοκτονούν, χωρίς να έχουν ουσιαστική πρόσβαση στη μετ’ εμποδίων βοήθεια που επιχειρείται εις μάτην να τους παρασχεθεί, ενώ ήδη έχουν σκοτωθεί περίπου 38.000 άτομα. Αλλα ποιος αλήθεια δίνει την παραμικρή σημασία στις επισημάνσεις της Υπηρεσίας Προσφύγων του ΟΗΕ, ή ακόμη και στις αποφάσεις της Γενικής Συνέλευσης και του Συμβουλίου Ασφαλείας, που ζητούν την κατάπαυση του πυρός και οι οποίες διαδέχονται η μία την άλλη χωρίς κανένα απολύτως πρακτικό αποτέλεσμα.
Οπως δεν υπήρξε και κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα από την απόφαση του πολυδιαφημισμένου G7 για την Ουκρανία, που διακρίθηκε όμως για τα γνωστά φωτογραφικά του στιγμιότυπα με έναν παραπαίοντα Αμερικανό πρόεδρο. Και να δούμε τι θα γίνει και ποιες αποφάσεις θα μπορούν να ληφθούν όταν στη φωτογραφία αυτήν εμφανισθούν προσεχώς η Μαρίν Λεπέν και ο Ντόναλντ Τραμπ. Για να μη μιλήσουμε και για το άλλο μεγάλο φιάσκο της διεθνούς συνάντησης στην Ελβετία με τη συμμετοχή 100 χωρών, όπου τελικά συμφώνησαν μόνον οι 75 να εκδώσουν μια νερόβραστη απόφαση, η οποία φυσικά δεν θα έχει και αυτή καμία επιρροή.
Δεν είναι περίεργο λοιπόν που μετά τις εξελίξεις αυτές αναθάρρησε (εκτός φυσικά από τον Νετανιάχου) και ο άλλος ανάλογου διαμετρήματος ηγέτης Βλαντίμιρ Πούτιν (ο οποίος μετά από απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου να συλληφθεί, λόγω της παράνομης επίθεσης στην Ουκρανία, αν επισκεφθεί μια από τις χώρες που μετέχουν ως μέλη στο Δικαστήριο αυτό) επέλεξε να επισκεφθεί τον διακεκριμένο για τις δημοκρατικές του επιδόσεις ηγέτη της Βόρειας Κορέας για να υπογράψει συμφωνία στρατηγικής σύμπραξης, η οποία περιλαμβάνει ρήτρα αμοιβαίας στρατιωτικής συνδρομής, με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται.
Τι να κάνουμε όμως, αυτόν βρήκε διαθέσιμο και με αυτόν υπέγραψε, τη στιγμή που προφανώς έχει τεράστια ανάγκη στρατιωτικών ενισχύσεων για τη συνέχιση του πολέμου στην Ουκρανία. Πήγε όμως και στο Βιετνάμ, παρόλο που αυτό, μετά τα γνωστά συγκλονιστικά γεγονότα του παρελθόντος, έχει καλλιεργήσει τα τελευταία χρόνια οικονομικές και πολιτικές σχέσεις με τις ΗΠΑ και την Ευρώπη. Να δούμε λοιπόν τώρα πού θα οδηγήσουν τελικά όλα αυτά.
