Για τον «Economist» η Ελλάδα είναι η χώρα του 2023. Και όχι μόνο. Με μια δυνατή βροχή γίνεται εύκολα η χώρα του 1923. Και αν διαβάσεις καμιά νυχτερινή τροπολογία, τότε μπορείς να πεις ότι είναι και η χώρα του 1963. Συζητώντας με ιεράρχες για θέματα δικαιωμάτων, βρίσκεσαι στη χώρα του 1973. Αν εστιάσεις τη ματιά πάνω στην οπαδική βία, μεταφέρεσαι στη χώρα του 1993. Γενικά, η Ελλάδα είναι μία χώρα που σου επιτρέπει να ταξιδεύεις στον χρόνο και μάλιστα από τον καναπέ, αρκεί να έχεις μπροστά σου τηλεόραση ή υπολογιστή. Ασφαλώς το ίδιο συμβαίνει σε όλες τις χώρες. Ο βηματισμός τους δεν ακολουθεί ευθεία γραμμή. Εδώ ολόκληρες ΗΠΑ τείνουν να γίνουν η χώρα του 1863, σε κλίμα εμφυλίου πολέμου. Ομως η ελληνική περίπτωση δείχνει μοναδική. Τα χρονικά déjà vu εναλλάσσονται συνέχεια μέσα σε ένα μοναδικό καρουζέλ αναχρονισμών και αντιφάσεων. Τι να σου πει ο «Economist» για την οικονομία όταν η ταμίας του σουπερμάρκετ σου λέει περισσότερα; Θέλετε και άλλα παραδείγματα; Ευχαρίστως.
Την εβδομάδα που φεύγει επιβεβαιώθηκε με εμφατικό τρόπο η βούληση της κυβέρνησης για την ίδρυση μη κρατικών πανεπιστημίων. Πολύ καλό. Μένει να δούμε και πώς θα υλοποιηθεί. Θα έρθουν, πράγματι, μεγάλα πανεπιστήμια του εξωτερικού για να ιδρύσουν παραρτήματα και να χορηγήσουν μεταπτυχιακά; Μακάρι. Αλλά όλοι γνωρίζουμε ότι το σχέδιο δύναται εύκολα να εξελιχθεί και αλλιώς. Να ιδρυθούν τμήματα για την τέχνη του influencer με μεταπτυχιακούς τίτλους υπαρξιακής φιλοσοφίας σε οδηγούς ταξί. Θα πρέπει να περιμένουμε, διατηρώντας πάντα θετική διάθεση. Ωστόσο και εδώ υπάρχει μία πόρτα που σε βγάζει κατευθείαν στο παρελθόν. Οι αντιδράσεις κατά της εκσυγχρονιστικής πρωτοβουλίας γυρίζουν την κουβέντα στα 70ς. Αυτό που τότε εθεωρείτο (και ήταν) απαραίτητη συνταγματική πρόνοια, σήμερα προβάλλει περίπου ως εξωφρενικός αναχρονισμός. Πιάσε στην τύχη ένα παιδί, από εκείνα που διαμαρτύρονται για την αλλαγή του τοπίου. Και ζήτα του να τεκμηριώσει με επιχειρήματα τη διαφωνία του. Θα δεις ένα μυαλό του 1983.
Σε ποια χρονιά, αλήθεια, να βρίσκεται το μυαλό του Αντώνη Σαμαρά; Σίγουρα, πάντως, τις προηγούμενες μέρες δεν σκέφτηκε και τόσο καθαρά. Διότι, εντάξει, είναι θεμιτό να διαφωνείς με μία κυβερνητική ρύθμιση, αλλά μπορείς να το κάνεις και από το ωραίο σου σπίτι. Δεν είναι ανάγκη να πας στη Βουλή για να συνταχθείς με τον Βελόπουλο και τον Νατσιό. Από την άλλη, η συστράτευση με τον Νατσιό είναι εύλογη. Ο άνθρωπος είναι ρυθμιστικός παράγοντας του πολιτικού κλίματος. Μια κουβέντα πέταξε στη Βουλή, σήκωσε μια φωτογραφία και έκανε ολόκληρο Γεραπετρίτη να πεταχτεί από τα υπουργικά έδρανα για να τηλεφωνήσει στον πρόξενο, στη Νέα Υόρκη. Και φτάσαμε να συζητάμε για το αν η ροζ σημαία, φτιαγμένη από σεντόνια πάνω στα οποία κακοποιήθηκαν γυναίκες, αποτελεί έκφραση τέχνης ή προσβάλλει το εθνικό μας σύμβολο. Γενικά, ήταν μία εβδομάδα με την κυβέρνηση να εκδίδει βεβαιώσεις δεξιού φρονήματος για τον εαυτό της. Από τη μία ο Αδωνις να πιστοποιεί ότι δεν ανοίγει η πόρτα στους «λαθρομετανάστες» και από την άλλη ο Γεραπετρίτης να κάνει υποστολή ροζ σημαίας. Μετά ήρθε και η τροπολογία για την «Ανάπλαση ΑΕ». Ο Δήμος Αθηναίων ήλεγχε την εταιρεία. Με την αλλαγή δημάρχου χάνει την πρόσβασή του. Κατεβάσαμε τη ροζ σημαία και υψώσαμε πειρατική.
Τι νέα από την αντιπολίτευση; Τίποτα το σπουδαίο. Ο πρόεδρος Κασσελάκης θα ακούσει τα κάλαντα στο Τέξας. Μετά θα γυρίσει την υφήλιο για να δει απόδημους, ύστερα θα πάει φαντάρος και εν συνεχεία μπορεί να σχεδιάσει τις πασχαλινές του διακοπές. Στο ΠαΣοΚ κοιτάζουν τις δημοσκοπήσεις και αντιλαμβάνονται ότι έχουν να λαμβάνουν μόνο από αυτόν που δεν λέει να χάσει, δηλαδή τον Μητσοτάκη. Μοναδικός κερδισμένος, πιο ωφελημένος και από το ΚΚΕ, είναι ο Βελόπουλος που, ως καλός έμπορος, ξέρει τι ζητάει το κοινό του. Ο Βελόπουλος δεν έχει πρόβλημα να ντυθεί παπάς και να τυλιχτεί με την ελληνική σημαία. Μετά θα βγάλει στο τηλεμάρκετινγκ και το ράσο και τη σημαία.
Είναι Χριστούγεννα. Ο καιρός παραπέμπει σε πρώιμη άνοιξη. Και συνάδει με το μήνυμα των καιρών και τις απαιτήσεις της συμπερίληψης. Κάποια στιγμή θα διεκδικήσεις το δικαίωμα να κάνεις Χριστούγεννα όποτε σου καπνίσει. Γύρω στον Φεβρουάριο, ας πούμε. Χριστούγεννα χωρίς διαφημίσεις. Ονειρο.
