Βρισκόμαστε λίγες ημέρες πριν από τις εκλογές και το μόνο κόμμα που είναι σε θέση να παρουσιάσει ολοκληρωμένο και τεκμηριωμένο πρόγραμμα, με στοιχεία, κοστολόγηση και διασφαλισμένους πόρους για την υλοποίησή του και να κριθεί για αυτό, είναι η Νέα Δημοκρατία. Αντίθετα, από την άλλη πλευρά, έχουμε μια συλλογή αντιφάσεων.
Το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης που θεωρούσε την αριστεία «ρετσινιά» (Αρ. Μπαλτάς, Υπουργός Παιδείας ΣΥΡΙΖΑ, Ιούνιος 2017), τώρα είναι υπέρ της αριστείας και μάλιστα επέλεξε ως επικεφαλής του ψηφοδελτίου Επικρατείας έναν επιστήμονα διεθνούς κύρους, τον κ. Ηλιόπουλο, Καθηγητή στο Harvard, για να συμβολίσει αυτήν την αλλαγή. Ομως ο κ. Ηλιόπουλος και ο ΣΥΡΙΖΑ, ενώ είναι υπέρ της αριστείας, είναι ταυτόχρονα κατά της ελάχιστης βάσης εισαγωγής (ΕΒΕ) στα πανεπιστήμια, κατά της πανεπιστημιακής αστυνομίας και κατά της ίδρυσης μη κρατικών πανεπιστημίων στη χώρα μας: των στοιχείων, δηλαδή, που δίνουν τη δυνατότητα να αναπτυχθούν οι ικανότητες των φοιτητών.
Εφτασε στο σημείο ο πρώην Πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας να ισχυριστεί ότι η ελάχιστη βάση εισαγωγής είναι διαγωνιστική διαδικασία όπου κερδίζει εκείνος που έτυχε(!) να γράψει καλύτερα. Η πραγματικότητα όμως είναι διαφορετική. Η ελάχιστη βάση εισαγωγής τίθεται από τα πανεπιστήμια λαμβάνοντας υπόψη τη δυσκολία των θεμάτων και δεν αποκλείει εκείνους που έγραψαν 17 ενώ οι διπλανοί τους 19, αλλά εκείνους που φάνηκε από τις εξετάσεις ότι δεν έχουν το γνωσιακό υπόβαθρο που απαιτείται για να συνεχίσουν στην ανώτατη εκπαίδευση. Δεν το γνωρίζει άραγε αυτό ο πρώην Πρωθυπουργός ή το γνωρίζει και εξαπατά εν γνώσει του τους μαθητές;
Τα ίδια ενστερνίστηκε και ο κ. Ηλιόπουλος, που εκπροσωπεί την αριστεία στο ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ. Μπορεί στο Harvard που σπούδασε και εργάστηκε τόσα χρόνια να υπάρχει πανεπιστημιακή αστυνομία (η οποία μάλιστα φέρει οπλισμό και διαθέτει περιπολικά), να υπάρχουν αυστηρές εξετάσεις εισαγωγής, να υπάρχουν μη κρατικά πανεπιστήμια, αλλά εδώ ο κ. Ηλιόπουλος που έζησε και σταδιοδρόμησε στο κανονικό, σταθερό και δημιουργικό περιβάλλον του Harvard στις ΗΠΑ, δεν τα θέλει.
Είναι τόσες οι αντιφάσεις, που εύλογα αναρωτιέται κανείς πώς γίνεται όλοι αυτοί οι άνθρωποι που έχουν μια κανονική ζωή και ένα διασφαλισμένο μέλλον σε άλλη χώρα, να αρνούνται να έχουμε και εμείς στην Ελλάδα κάτι αντίστοιχο. Οι άνθρωποι που χρειάζονται την πολιτική, είναι κυρίως εκείνοι της μεσαίας τάξης και των χαμηλότερων στρωμάτων. Αυτοί εξαρτώνται από την αποτελεσματική πολιτική για να έχουν μια ευκαιρία στη ζωή.
Για αυτό ο λαϊκισμός του ΣΥΡΙΖΑ είναι η χειρότερη μορφή ταξικού ελιτισμού: γιατί εκείνοι που δεν έχουν τίποτα να χάσουν, επιχειρούν να στερήσουν ακόμα και τις λίγες ευκαιρίες από εκείνους που έχουν χάσει πολλά ή σχεδόν τα πάντα και βασίζονται μόνο σε αυτές. Γιατί; Ας το απαντήσουν οι ίδιοι.
Η κυρία Ειρήνη Αγαπηδάκη είναι υποψήφια βουλευτής Επικρατείας της ΝΔ.
