Δεν υπάρχει ενημερωτική εκπομπή στην οποία να μην παρελαύνουν καθημερινά αισιόδοξοι υπουργοί. Για αυτούς όλα ξεκίνησαν από το σωτήριο έτος 2019 και έκτοτε τα πράγματα στη χώρα πάνε από το καλό στο καλύτερο. Είναι παρήγορο να τους ακούει κανείς να περιγράφουν την ευτυχισμένη Ελλάδα, με την οικονομία να πετάει, τις επενδύσεις να αλλάζουν το τοπίο της ανάπτυξης, τον πληθωρισμό να μειώνεται, η ανεργία να πέφτει και τα εισοδήματα να ανεβαίνουν.
Στο βάθος ζητούν άρρητα και την ευγνωμοσύνη μας για αυτά που υποτίθεται ότι έχουν πετύχει. Σαν την πολυδιαφημισμένη ψηφιοποίηση του κράτους, που όπως εξελίσσεται θα ήταν ίσως καλύτερα να αφήσουν να τη διαχειριστεί η τεχνητή νοημοσύνη.
Δίπλα τους η πραγματική ζωή τραβάει τον δικό της δρόμο. Πολίτες και επιχειρήσεις αναστενάζουν από τους άμεσους αλλά κυρίως από τους έμμεσους φόρους. Το σουπερμάρκετ έγινε εφιάλτης και το κόστος ενέργειας τρομάζει. Τα δημόσια νοσοκομεία καταρρέουν.
Η ιδιωτική υγεία και παιδεία δυσκολεύει νοικοκυριά ακόμα και υψηλών εισοδημάτων. Ολο και μεγαλύτερο κομμάτι της μεσαίας τάξης αισθάνεται ότι τα βγάζει δύσκολα πέρα, όλο και περισσότεροι νιώθουν ότι περιθωριοποιούνται. Η ανασφάλεια κατακλύζει την καθημερινότητα. Ακόμα και ισχυροί επιχειρηματίες διαμαρτύρονται ότι στα υπουργεία κρίσιμες Διευθύνσεις έχουν βαλτώσει, συμπαρασύροντας τη χρηματοδότηση του Ταμείου Ανάκαμψης. Η ικανοποίηση των πολιτών από το έργο της κυβέρνησης φθίνει.
Ο λόγος των υπουργών είναι συνειδητά παραπλανητικός. Περιγράφουν τη ζωή όπως δεν είναι ή όπως ιδανικά θα έπρεπε να είναι. Αν όλα είναι πράγματι καλά και τακτοποιημένα, τότε γιατί εργάζονται και γιατί παλεύουν; Αν δεν είναι, γιατί αρνούνται την πραγματικότητα; Μήπως προσπαθούν να είναι ψυχολογικά καθησυχαστικοί και εξουσιαστικά χειριστικοί γιατί θεωρούν ότι ο λόγος τους είναι τόσο πειστικός ώστε καλύπτει και τις δικές τους αδυναμίες και τα ανικανοποίητα αιτήματα της κοινωνίας;
Οι δημοσκοπήσεις γειώνουν τον φανταστικό κόσμο των υπουργών, το κατακερματισμένο κομματικό σύστημα δεν εγγυάται την πολιτική σταθερότητα, στον ορίζοντα διαγράφεται ο κίνδυνος της κρίσης διακυβέρνησης. Η συνεχής επίθεση στον «πράσινο ΣΥΡΙΖΑ» και η επίμονη αντιπολίτευση στην αντιπολίτευση ίσως κερδίσουν πρόσκαιρες εντυπώσεις, αλλά δεν θα βοηθήσουν την κυβέρνηση να κυβερνήσει καλύτερα. Αυτό, δηλαδή, που της ζητούν οι πολίτες.
Η αντιπολίτευση δεν έχει άδικο σε όλα όσα λέει, όπως την κατηγορεί η κυβέρνηση, προσπαθώντας να αντικαταστήσει τον μπαμπούλα του ΣΥΡΙΖΑ με τον μπαμπούλα του ΠαΣοΚ στα μάτια της κοινής γνώμης. Το ΠαΣοΚ όμως δεν είναι ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα συστημικό κόμμα που κυβέρνησε τη χώρα και μόνο του και μαζί με τη ΝΔ και αυτή η εμπειρία δεν ήταν δυσάρεστη για τη Δεξιά. Το αντίθετο. Οι μνήμες είναι ακόμα ζωντανές.
Αυτή η ισοπεδωτική κριτική απέναντι στα δύο κόμματα της αντιπολίτευσης ίσως φέρει τα αντίθετα αποτελέσματα από αυτά που επιδιώκουν τα κυβερνητικά στελέχη. Ισως τα κάνει τελικά συμπαθή και όσο θα φθείρεται η κυβέρνηση, δεν αποκλείεται να διαμορφωθούν άλλες προσδοκίες για τη διακυβέρνηση της χώρας.
