Πολύ φοβάμαι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει δύο ψυχές, όπως φαίνεται να υποστηρίζει ο Αντ. Λιάκος. Ακόμα κι αν υπάρχουν αυτές οι ψυχές, αφορούν μια μικρή μειοψηφία, αφού στην ηγετική ομάδα του και στο Μαξίμου όπου διαμορφώνεται η κυρίαρχη πολιτική γραμμή οι επιλογές και οι στοχεύσεις είναι ξεκάθαρες. Πέρα από τις αυταπάτες και τις συγκυριακές αναγκαστικές μεταστροφές, ο κ. Τσίπρας και η ομάδα που τον περιβάλλει επενδύουν μονίμως – και διαχρονικά – στον λαϊκισμό που ξέρουν, στην πόλωση και στον διχασμό.
Η κανονικότητα που κατά καιρούς ευαγγελίζονται ή οι πιρουέτες με τη σοσιαλδημοκρατία εξυπηρετούν απλώς τους κατά καιρούς τακτικισμούς του Πρωθυπουργού, στην άοκνη προσπάθειά του να παραμείνει βασικός μέτοχος της εξουσίας. Ο ΣΥΡΙΖΑ άλλωστε από την περίοδο Αλαβάνου και μετά Τσίπρα δεν έχει αναφορά στην όποια ιστορική παράδοση της ανανεωτικής Αριστεράς, ή ακόμα και του ΚΚΕ. Η όποια αριστερή ψυχή λοιπόν του έχει απομείνει, δεν έχει κανέναν ενδοιασμό να συναγελάζεται με ακροδεξιούς, παλαιοπασόκους και κινηματικούς ριζοσπάστες αγνώστου ταυτότητος, προκειμένου να παραμείνει ηγεμονικός παίκτης στο παιχνίδι της εξουσίας.
Το μόνο συνεκτικό στοιχείο που ενώνει όλο αυτό το πολιτικό μείγμα είναι ο λαϊκισμός. Καθώς μάλιστα η μνημονιακή μεταστροφή και η υποταγή στα ευρωπαϊκά κελεύσματα τους έχει αποξενώσει από ένα τμήμα της πάλαι ποτέ αριστερής βάσης τους, η μόνη σίγουρη επένδυσή τους είναι να δημιουργούν σκηνικό σύγκρουσης και πόλωσης και να καλλιεργούν τα λαϊκίστικά ένστικτα που ενδημούν σε ένα σημαντικό τμήμα της κοινωνίας.
Δεν είναι τυχαίο ότι σε όλες τις επιλογές τους, από το Μακεδονικό μέχρι την Εκκλησία, από την Παιδεία μέχρι τα προβλήματα της οικονομίας και της Δικαιοσύνης, επέλεξαν τη σύγκρουση και την προσπάθεια υπονόμευσης της αντιπολίτευσης, αντί για στοιχειώδη συναίνεση. Αυτή άλλωστε είναι και η μέθοδος όλων των λαϊκιστών, για να καλύψουν την ανικανότητα και την αποτυχία τους.
Ο διφορούμενος (και ψευδής) λόγος, ο ευρωπαϊσμός αγκαλιά με τον αντιευρωπαϊσμό, η αδιαφορία για τους κανόνες της φιλελεύθερης δημοκρατίας, η εργαλειοποίηση των θεσμών και ιδιαίτερα της Δικαιοσύνης, η στοχοποίηση των αντιπάλων, ήταν και είναι τα θεμελιακά στοιχεία που οικοδομούν και την ιδεολογία και την πολιτική τους. Αυτή είναι δυστυχώς η βαθύτερη ψυχή τους, όσες πρόσκαιρες κωλοτούμπες κι αν κάνουν…
