Ενας νεαρός γράφει στα social media ότι στις 13 Ιουλίου θα είναι η πρεμιέρα του. Ακολούθως επισκέπτεται το οικογενειακό οπλοστάσιο και διαλέγει ένα τουφέκι. Παίρνει και μια χούφτα σφαίρες. Λίγο αργότερα βρίσκεται ούτε 150 μέτρα μακριά από τον Τραμπ. Δεν τον αντιλαμβάνεται κανένας από τους men and women in black. Σημαδεύει και πατάει τη σκανδάλη. Οι πιθανότητες και οι τυχαίοι συνδυασμοί χρειάζονται λιγότερο από ένα δευτερόλεπτο για να οργιάσουν.
Υποθέστε ότι ο άνεμος κατέβαζε ελαφρώς την έντασή του ή ο Τραμπ δεν έστρεφε το κεφάλι προς άλλη κατεύθυνση. Θα ήταν κατά κυριολεξία ανοιχτόμυαλος. Και τώρα αφήστε τη φαντασία σας να συρράψει σκηνές από το Χόλιγουντ. Τεξανοί ρέιντζερ με τα κουμπούρια στο χέρι. Αλλόφρονες rednecks να αδειάζουν τα καταστήματα με βαρύ οπλισμό. Συνταξιούχοι στην Αριζόνα να φορτώνουν τα οπλισμένα εγγόνια στην καρότσα. Το «Οσα παίρνει ο άνεμος» θα έκανε αναπάντεχο σουξέ. Οι αγορές θα κατέρρεαν. Και την επομένη στην Ελλάδα τα μακαρόνια θα έφταναν στα 3 ευρώ.
Είναι ο ορισμός της Θεωρίας του Χάους. Αφήστε τα παραδείγματα με την πεταλούδα που κουνάει τα φτερά της και προκαλεί καταιγίδα στην άλλη άκρη του κόσμου. Το είδαμε να συμβαίνει σε ζωντανή μετάδοση. Αν η σφαίρα τρυπούσε το κεφάλι του Τραμπ, τώρα θα ζούσαμε σε έναν διαφορετικό κόσμο. Δυστυχώς αυτό σε κάνει να αισθάνεσαι ακόμα πιο ευάλωτος. Διότι διαπιστώνεις ότι η τρέλα ενός πιτσιρικά που ζει χιλιάδες χιλιόμετρα και έναν ωκεανό πέρα από εσένα μπορεί να σου κάνει τη ζωή δύσκολη. Σίγουρα πιο ακριβή.
Και όχι, αυτή η περίπτωση δεν διατηρεί καμία σχέση και ομοιότητα με τη δολοφονία του δούκα Φερδινάνδου στο Σεράγεβο που άναψε τη σπίθα για τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Τότε υπήρχε ολόκληρο πολιτικό σχέδιο και δίκτυο συνωμοτών. Στην απόπειρα δολοφονίας του Τραμπ είχαμε μόνο δύο καταλυτικούς παράγοντες. Την Τρέλα και την Τύχη. «Πολλά έχουν δει τα μάτια μου, μα αυτό μου φέρνει τρόμο».
Ηταν, άραγε, πάντα έτσι ο κόσμος; Δεν το πιστεύω. Βέβαια είναι αρκετές οι περιπτώσεις όπου η Τρέλα και η Τύχη έγιναν ζάρια στα στιβαρά χέρια της Βλακείας, αλλά στους καιρούς μας το φαινόμενο τείνει να αποκτήσει μια σταθερότητα ως προς την εμφάνισή του. Να το περιγράψω πιο παραστατικά; Ζούμε σε έναν κόσμο που, κατά πάσα πιθανότητα, θα έχει ως ισχυρότερους ανθρώπους τον Τραμπ και τον Πούτιν, ενώ ο πιο πλούσιος θα είναι ο Μασκ.
Και λίγο πιο κάτω περιμένει η Λεπέν, χτυπώντας ανυπόμονα το πόδι στο πεζοδρόμιο. Ο Κιμ έχει στην κατοχή του πυρηνικές κεφαλές φορτωμένες σε πυραύλους. Οι μουλάδες στο Ιράν, επίσης. Και το πιο δύσκολο πρόβλημα έχει από τη μία τη Χαμάς και από την άλλη τον Νετανιάχου. Κάποτε μιλούσαμε για συσχετισμούς δυνάμεων, συστήματα δύναμης και επιρροής με ισχυρή διαπλοκή, βάζαμε κάτω τους χάρτες και βλέπαμε πώς κινούνται τα συμφέροντα. Αυτό πλέον δεν ισχύει στον απόλυτο βαθμό. Συχνά ο κόσμος κρέμεται από μία κλωστή που κάποιος προσπαθεί να την κόψει με μία σφαίρα.
Είναι και το άλλο. Κάποτε λέγαμε ότι η ανθρωπότητα βαδίζει ανάμεσα στα χαρακώματα της ταξικής πάλης με τις ιδεολογίες να ανεμίζουν σαν παντιέρες στο πολεμικό μέτωπο. Πάει και αυτό. Σήμερα δεν είναι μόνο η οικονομία και τα συμφέροντα που γεννούν τις συγκρούσεις. Οι άνθρωποι διχάζονται πλέον για σαχλαμάρες. Οι ιδεολογίες αντικαθίστανται από θεωρίες συνωμοσίας. Ο φθόνος γίνεται υλικό πολιτικού λόγου. Οι ιδεοληψίες και ο φανατισμός επιβεβαιώνονται ως απόψεις καθώς η δικτύωση επιτρέπει τη διόγκωσή τους.
Αν, λοιπόν, δεις με αυτή τη ματιά τον κόσμο, η Ελλάδα μας σου φαίνεται παράδεισος. Αρκεί να τα βγάζεις πέρα με την ακρίβεια, να μη σου τύχει στραβή σε δημόσιο νοσοκομείο, να μην πέσεις σε κανέναν περίεργο δημόσιο λειτουργό, να μην ανεβάζεις πίεση με τον λογαριασμό του ρεύματος, να διαθέτεις εξοχικό για διακοπές, να στέλνεις το παιδί σε ιδιωτικό σχολείο. Και ταυτοχρόνως να ψηφίζεις Νέα Δημοκρατία. Τότε, ναι, ζεις στην καλύτερη χώρα ενός εύθραυστου και απρόβλεπτου κόσμου.
