Με τον απεχθή Ασαντ να βρίσκεται καλά κρυμμένος στη Μόσχα υπό την προστασία του Πούτιν (ο οποίος ναι μεν δεν κατάφερε να τον διατηρήσει στην εξουσία, όπως έκανε επί δεκαετίες, αλλά κατάφερε να σώσει τη ζωή του) ένα τεράστιο και επικίνδυνο κενό εξουσίας έχει ανοίξει στη Συρία.
Παρά τα συμφιλιωτικά μηνύματα του αρχηγού της τζιχαντιστικής οργάνωσης Χαγιάτ Ταχρίρ αλ Σαμ που έχει καταλάβει τη Δαμασκό, σε μια χώρα που αποτελεί ένα πρωτοφανές παζλ εθνοτικών αντιμαχόμενων ομάδων, όπου κυριαρχούν αλαουίτες, σουνίτες, σιίτες, Κούρδοι, δρούζοι, χριστιανοί, κ.λπ.
Και είναι έτσι εύκολα κατανοητό ότι με τα δεδομένα αυτά δεν είναι περίεργο που οι γνωστοί εξωτερικοί παράγοντες, δηλαδή πρωτίστως η Τουρκία και το Ισραήλ, αλλά και οι Ηνωμένες Πολιτείες του Μπάιντεν επιχειρούν τώρα να ελέγξουν τις εξελίξεις και να εδραιώσουν την επιρροή τους. Εστω και αν ο γνωστός μας αμφιλεγόμενος Τραμπ επιμένει ότι οι ΗΠΑ πρέπει να παραμείνουν έξω από τη διαμάχη αυτή. Οταν μάλιστα αυτός θα έλθει στην εξουσία στις 20 Ιανουαρίου, γεγονός βέβαια που περιπλέκει ακόμη περισσότερο τα πράγματα.
Υπό το πρίσμα αυτό δεν είναι τυχαίο που ο αμερικανός υπουργός Εξωτερικών επισκέφθηκε και πάλι την περιοχή αυτή (η δωδεκάτη επίσκεψή του το τελευταίο διάστημα) για να συστήσει κυρίως ψυχραιμία ώστε να προληφθεί μια νέα αιματοχυσία.
Ιδιαίτερη σημασία είχε όμως η επίσκεψή του στην Αγκυρα, με στόχο να αποφευχθεί η νέα προσπάθεια της Αγκυρας να εκμεταλλευθεί την αναρχία που επικρατεί για να εξουδετερώσει τους Κούρδους της Συρίας, ώστε να μην ενωθούν με την κουρδική μειονότητα στην Τουρκία για τη δημιουργία ενός ανεξάρτητου κουρδικού κράτους, που αποτελεί τον μόνιμο εφιάλτη της Τουρκίας. Και είναι χαρακτηριστική η ανακοίνωση του τουρκικού υπουργείου Αμυνας ότι «η Τουρκία δεν θα επιτρέψει σε τρομοκρατικές οργανώσεις όπως η ΥΡG/PKK (δηλαδή οι Κούρδοι) να εκμεταλλευθούν την κατάσταση στη Συρία για να κερδίσουν εδάφη».
Πάντως σε μια σπάνια ένδειξη καλής θέλησης επέτρεψε στο φιλοκουρδικό κόμμα να επισκεφθεί τον φυλακισμένο ηγέτη του ΡΚΚ Αμπντουλάχ Οτσαλάν και να δούμε τώρα ποια μπορεί να είναι η συνέχεια στη χειρονομία αυτή.
Παραμένει βέβαια το καίριο πρόβλημα για την τύχη των περιοχών της βόρειας και της ανατολικής Συρίας που ελέγχει η κουρδική πολιτοφυλακή ΥΡG και των περίπου 900 αμερικανών στρατιωτών που συνεργάζονται με τους Κούρδους κατά του Ισλαμικού Κράτους (ISIS). Kαι είναι το ζήτημα αυτό που έχει δημιουργήσει χάσμα στις σχέσεις ΗΠΑ – Τουρκίας και επιχείρησε να διευθετήσει τώρα ο Μπλίνκεν στην Αγκυρα.
Παρά όμως το επιμέρους αυτό ζήτημα, εύλογο είναι ότι όλες οι εκκρεμότητες που υπάρχουν και οι οποίες είναι εξαιρετικά πολύπλοκες θα λυθούν (αν λυθούν τελικά και δεν προκύψει κάποια νέα κρίση) μέσα στο πλαίσιο των γενικότερων ανακατατάξεων στην ευρύτερη περιοχή που σηματοδότησε η αποχώρηση Ασαντ, τερματίζοντας έτσι ένα καθεστώς που, αν υπολογίσει κανείς και την περίοδο του πατρός Ασαντ, διήρκεσε περίπου 50 χρόνια!
Με μια προφανώς εξασθενημένη Ρωσία, λόγω του συνεχιζόμενου πολέμου στην Ουκρανία (και η οποία αποχώρησε ήδη από τις ναυτικές της βάσεις στη Συρία) καθώς και με ένα Ιράν στο εσωτερικό του οποίου κανείς δεν γνωρίζει τι ακριβώς συμβαίνει, τη στιγμή μάλιστα που η επιρροή της Χεζμπολάχ έχει και αυτή εξασθενήσει. Ενώ αναμένεται και η συμφωνία της Χαμάς για λύση του προβλήματος των ομήρων και της Γάζας, με αποτέλεσμα όλα τα σενάρια να είναι πλέον ανοικτά. Για να μην αναφερθούμε και στο πώς και αν όλα αυτά θα επηρεάσουν τελικά και τις ελληνοτουρκικές σχέσεις.
