Ο Αλέξης Τσίπρας στο συνέδριο που συνδιοργάνωσε «Το Βήμα» εκτίμησε ότι οι προοδευτικές δυνάμεις θα πρέπει να συνεργαστούν το συντομότερο δυνατό, άμεσα το καλύτερο. Πάντως, προτού βρεθούν στην ανάγκη ενός εκλογικού αποτελέσματος το οποίο θα απαιτεί σύμπηξη κυβέρνησης συνεργασίας και επιχειρήσουν τότε να κυοφορήσουν βιαστικά ένα κυβερνητικό σχήμα που θα αποκλείει από την εξουσία τη Νέα Δημοκρατία.
Σύμφωνα με τον συλλογισμό του πρώην προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ τρία είναι τα μετεκλογικά ενδεχόμενα: Ή να συνεργαστεί ο Κυριάκος Μητσοτάκης με την άκρα Δεξιά ή να συνεργαστεί με το ΠαΣοΚ ή οι προοδευτικές δυνάμεις να του γυρίσουν την πλάτη και να πορευτούν μόνες τους.
Το σχήμα αυτό, μολονότι θεωρητικό, έχει πολλά κενά. Πρώτον, δεν μπορεί να αποκλειστεί να κερδίσει ξανά την αυτοδυναμία η ΝΔ, έστω οριακά. Οπότε δεν θα υπάρχει καμία ανάγκη για κυβέρνηση συνεργασίας.
Δεύτερον, το ΠαΣοΚ, που ανεβαίνει και είναι πιθανόν να μπει σε τροχιά διεκδίκησης της εξουσίας, γιατί να βάλει οικειοθελώς συνεταίρο στα κέρδη του;
Τρίτον, τα κομμάτια του ΣΥΡΙΖΑ με το ζόρι μιλάνε μεταξύ τους, αν μπορούσαν θα εξόντωναν το ένα το άλλο. Ούτε ο Φάμελλος με τον Πολάκη που βρίσκονται στο ίδιο κόμμα δεν μπορούν να τα βρουν, και θα συμφωνήσουν κοινό κυβερνητικό σχήμα ο ΣΥΡΙΖΑ, η Νέα Αριστερά, το Κίνημα Δημοκρατίας με το ΠαΣοΚ που έχει εντελώς διαφορετικό DNA…
Το πιθανότερο είναι να πλακωθούν μεταξύ τους για τα υπουργεία και να πέσει η κυβέρνηση προτού ορκιστεί. Αν πιστέψουμε τις δημοσκοπήσεις, όχι μόνο τα στελέχη ούτε οι ψηφοφόροι αυτών των κομμάτων έχουν καμιά σκασίλα να πάνε όλοι μαζί συντροφιά στις κάλπες.
Ο Τσίπρας, όμως, που δίνει αυτές τις συμβουλές τι έκανε όταν του δόθηκε η ευκαιρία τον Αύγουστο του 2015 να σχηματίσει προοδευτική κυβέρνηση με το ΚΙΝΑΛ και το Ποτάμι; Πρώτα έριξε στάχτη στα μάτια της Φώφης Γεννηματά και του Σταύρου Θεοδωράκη και έπειτα συγκυβέρνησε με τον Πάνο Καμμένο.
Δεν επικαλέστηκε, μάλιστα, καμία αναγκαιότητα. Το έκανε, όπως έλεγε ο ίδιος και τα στελέχη του, γιατί με αυτόν αισθανόταν άνετα, επειδή τα έβρισκαν σε όλα. Ανέχθηκε τις συκοφαντίες και τις ad hominem επιθέσεις στους αντιπάλους του, τις απειλές να αναλάβει ο στρατός την εσωτερική ασφάλεια, την αλλοπρόσαλλη πολιτική του απέναντι στην Τουρκία, η οποία είχε πάρει στο ψιλό τον υπουργό Αμυνας.
Ομως, εκείνος τον υπερασπίστηκε με νύχια και με δόντια μέχρι την υπογραφή της Συμφωνίας των Πρεσπών, που με άνεση τον απομάκρυνε από κοντά του, επειδή τότε έκανε μια επιλογή για να τον γράψει η Ιστορία.
Αυτή η συνεργασία δεν οφειλόταν στις ομολογημένες από τον ίδιο αυταπάτες, αλλά σε μια κοινή κουλτούρα. Αυτή που δεν είχε και δεν θα έχει ποτέ το ΠαΣοΚ. Οσο rebranding και αν κάνει ο Τσίπρας, οι μνήμες είναι ακόμα νωπές για να νουθετεί αφ’ υψηλού τον χώρο. Ειδικά το ΠαΣοΚ, το οποίο επιχείρησε να αποστραγγίξει την εποχή της παντοδυναμίας του.
Οπως είπε ο ίδιος στο συνέδριο, απευθυνόμενος στον Μητσοτάκη για τους τοξικούς χαρακτηρισμούς, όποιος κατουράει στη θάλασσα το βρίσκει στο αλάτι.
