Η Σύμβαση περί Ανταλλαγής των Ελληνικών και Τουρκικών Πληθυσμών υπογράφηκε από τους εκπροσώπους της ελληνικής και της τουρκικής κυβέρνησης στη Λωζάννη στις 30 Ιανουαρίου 1923, δηλαδή έξι μήνες πριν από τη Συνθήκη Ειρήνης. Πέρα από τον διαφορετικό χρόνο συνομολόγησής τους, η Σύμβαση της Ανταλλαγής και η Συνθήκη Ειρήνης διέφεραν και κατά το ότι η μεν πρώτη ήταν διμερής, η δε δεύτερη πολυμερής.
Βάσει της Σύμβασης επιβαλλόταν «η υποχρεωτική ανταλλαγή των τούρκων υπηκόων, ελληνικού ορθόδοξου θρησκεύματος, των εγκατεστημένων επί των τουρκικών εδαφών, και των ελλήνων υπηκόων, μουσουλμανικού θρησκεύματος, των εγκατεστημένων επί των ελληνικών εδαφών». Επομένως, τα κριτήρια της ανταλλαγής ήταν δύο: ιθαγένεια και θρησκεία. Τα δύο κριτήρια έπρεπε να συνυπάρχουν σε ένα πρόσωπο προκειμένου να θεωρηθεί ανταλλάξιμο. Ο υποχρεωτικός χαρακτήρας ήταν πρωτοφανής και παραβίαζε θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
