Το 1909 η τότε κυβέρνηση Μαυρομιχάλη, εν όψει των επερχόμενων Βαλκανικών Πολέμων, θέλησε να αποκτήσει ένα σύγχρονο καταδρομικό πλοίο προκειμένου να εξασφαλίσει επιχειρησιακή ικανότητα στο Αιγαίο.
Για τον σκοπό αυτόν απευθύνθηκε στα ναυπηγεία Ορλάντο του Λιβόρνο της Ιταλίας, όπου εκκρεμούσε η ναυπήγηση ενός αξιόμαχου πολεμικού πλοίου που είχε παραγγείλει η κυβέρνηση της Βραζιλίας αλλά στην πορεία αθέτησε την παραγγελία για οικονομικούς λόγους. Το ίδιο πλοίο διεκδικούσαν και οι Τούρκοι, οι οποίοι – γνωρίζοντας την τραγική οικονομική θέση στην οποία βρίσκονταν οι Ελληνες – κωλυσιεργούσαν, προσβλέποντας σε μείωση του τιμήματος.
Σε εκείνη τη φάση λοιπόν κινητοποιήθηκε η ελληνική πλευρά και αφού εξασφάλισε τη ζητούμενη από το ιταλικό ναυπηγείο προκαταβολή 8 εκατ. χρυσών δραχμών από δωρεά του ευεργέτη Γεωργίου Αβέρωφ, έκλεισε την αγορά του. Αλλα 15,65 εκατ., που χρειάζονταν για την αγορά του, αντλήθηκαν από το Εθνικό Ταμείο Στόλου, το οποίο ενίσχυαν μαζικά οι χειμαζόμενοι τότε πολίτες.
Η διαπραγματευτική ομάδα, αποτελούμενη κυρίως από στρατιωτικούς, με την ολοκλήρωση της συμφωνίας δέχθηκε προσφορά «επιβράβευσης» (κοινώς μίζας) που αντιστοιχούσε στο 10% του τιμήματος. Οι αξιωματικοί όχι μόνο αρνήθηκαν τη μίζα, αλλά απαίτησαν ισόποση έκπτωση από το τίμημα, την οποία επέτυχαν.
Το πλοίο καθελκύστηκε το 1910 και δεν είναι άλλο από το θρυλικό και νικηφόρο θωρηκτό «Αβέρωφ».
Η αναφορά προφανώς σχετίζεται με τη σημερινή «μαύρη» τρύπα των εξοπλισμών του υπουργείου Αμυνας, με τις τρέχουσες δικαστικές υποθέσεις του Γιάννου Παπαντωνίου, αλλά και τις μελλοντικές, εκείνες που πιθανότατα θα ακολουθήσουν, καθώς περισσεύουν οι αμφισβητήσεις και για τις σημερινές προμήθειες των Ενόπλων Δυνάμεων.
Είναι κοινός τόπος ότι στις σύγχρονες εξοπλιστικές προμήθειες των Ενόπλων Δυνάμεων βασιλεύουν η αδιαφάνεια και οι μίζες.
Τις τελευταίες δεκαετίες άπειρα ήταν τα εξοπλιστικά σκάνδαλα που απασχόλησαν και εξόργισαν την κοινή γνώμη. Και άπαντες γνωρίζουν ότι οι εξοπλισμοί κρύβουν δράκους και πολλούς προθύμους να αποκομίσουν κέρδη και ισχύ, οικονομική και πολιτική.
Οπως και είναι γνωστό ότι γύρω από τις προμήθειες των όπλων συντονίζεται ευρύτατος κύκλος πανίσχυρων διεθνών συμφερόντων και συνδεδεμένων προμηθευτών, μεσαζόντων και βεβαίως κυνικών επίορκων πολιτικών, οι οποίοι δεν διστάζουν να βάλουν το χέρι στο μέλι, αδιαφορώντας για τις συνέπειες.
Είναι αλήθεια ότι ειδικά στη χώρα μας ευνοούνται και από τις ιδιαίτερες συνθήκες της έντασης με την επιθετική γείτονα Τουρκία. Ο ανταγωνισμός των εξοπλισμών στη μια και στην άλλη άκρη του Αιγαίου διευκολύνει τους επιτήδειους ενδιάμεσους, οι οποίοι, ας μη γελιόμαστε, τροφοδοτούν με κάθε τρόπο την ένταση.
Το παζλ συμπληρώνεται και ενισχύεται από το απόρρητο των πράξεων και το αίσθημα του ακαταδίωκτου που επικρατεί στις τάξεις των εμπλεκομένων. Στο παρελθόν έγιναν απόπειρες ελέγχου των εξοπλιστικών δαπανών. Επί ματαίω δυστυχώς.
Παρά τις κατά καιρούς αποκαλύψεις και τις οδυνηρές πολλές φορές συνέπειες για τους εμπλεκομένους, το φαινόμενο της διαφθοράς και της μίζας επιμένει στο αμαρτωλό υπουργείο Αμυνας.
Εκεί, στη «μαύρη» τρύπα του υπουργείου Αμυνας, επιβιώνει το καθεστώς της ανομίας. Και είναι αποτέλεσμα της αδιαφάνειας και του δήθεν απορρήτου των πράξεων και των επιλογών.
Αν δεν σπάσει αυτός ο κύκλος δεν πρόκειται να δούμε να αναβιώνει το παράδειγμα του θωρηκτού «Αβέρωφ»…
