Σε μια περίοδο όπου η διεθνής αναταραχή έχει αυξηθεί επικίνδυνα και η Ευρώπη βρίσκεται εγκλωβισμένη ανάμεσα σε δύο πολέμους, αυτόν στην Ουκρανία και αυτόν στο Ισραήλ, οι σημερινές εκλογές στην Πολωνία αποκτούν ιδιαίτερη σημασία, καθώς θα κριθεί αν θα επικρατήσει και πάλι ακροδεξιά παράταξη, η οποία σε συνεργασία με την αντίστοιχη στην Ουγγαρία και στη Σλοβακία έχουν προκαλέσει ανυπέρβλητα εμπόδια στη συνοχή της Ευρωπαϊκής Ενωσης, υποστηρίζοντας πάντα ακραίες επιλογές.
Αυτό φάνηκε ιδιαίτερα κατά την πρόσφατη έκτακτη σύνοδο των υπουργών Εξωτερικών της ΕΕ, όπου αρχικά πάγωσε η απόφαση για τη διακοπή της ανθρωπιστικής βοήθειας προς τους ταλαίπωρους Παλαιστινίους, που κλήθηκαν να πληρώσουν το μάρμαρο λόγω της γνωστής αποτρόπαιης τρομοκρατικής επίθεσης της Χαμάς.
Και δεν είναι μόνο οι σημερινές εκλογές στην Πολωνία που θα πρέπει να μας προβληματίσουν, αλλά και τα αποτελέσματα της περασμένης Κυριακής στα γερμανικά κρατίδια της Εσσης και της Βαυαρίας, όπου το φιλοναζιστικό κόμμα Εναλλακτική για τη Γερμανία σημείωσε θεαματική άνοδο εις βάρος των άλλων κομμάτων, θυμίζοντας έτσι, τηρουμένων βέβαια όλων των ευνόητων αναλογιών, την ατμόσφαιρα μεταξύ των δύο Παγκοσμίων Πολέμων στη Γερμανία, που οδήγησε τελικά στην άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία.
Οχι φυσικά ότι μπορεί να συμβεί κάτι ανάλογο σήμερα. Αλλά όλη αυτή η θλιβερή εξέλιξη αποδεικνύει, κατά τον πιο περίτρανο τρόπο, ότι λείπουν δυστυχώς σήμερα οι ικανοί ηγέτες που θα μπορούσαν να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά τις κρίσιμες καταστάσεις στις οποίες έχουμε οδηγηθεί, όπως κυρίως το Μεταναστευτικό. Και η διαπίστωση αυτή δεν αφορά μόνο τη Γερμανία. Διότι αυτό συμβαίνει και σε άλλες χώρες με την επικράτηση ακροδεξιών στοιχείων που εκμεταλλεύονται τη λαϊκή δυσαρέσκεια, προβάλλοντας εύκολα λαϊκιστικά συνθήματα.
Και είναι ακριβώς αυτό που συνέβη και στο Ισραήλ, με την ανοχή Ευρωπαίων και Αμερικανών, μετά την άνοδο του υπόδικου Νετανιάχου στην εξουσία και τη συνεργασία του με τα πιο ακραία κόμματα, προκειμένου να αποφύγει την παραπομπή του στη Δικαιοσύνη. Προκαλώντας όχι μόνο τεράστια εσωτερική αναταραχή, αλλά επιβάλλοντας ένα καθεστώς ουσιαστικού απαρτχάιντ εις βάρος των Παλαιστινίων με συνεχείς επεκτάσεις των κατεχόμενων εδαφών και πλήρη περιφρόνηση προηγούμενων συμφωνιών για τη δημιουργία δύο κρατών με κοινή πρωτεύουσα, οι μεν την Ανατολική και οι δε τη Δυτική Ιερουσαλήμ.
Χωρίς πάντως αυτό να δικαιολογεί κατά κανέναν τρόπο την κτηνώδη αντίδραση της Χαμάς και τα απάνθρωπα αποτελέσματά της. Το ερώτημα όμως είναι αν θα είχε λόγο να εκδηλωθεί η αντίδραση αυτή, αν το Παλαιστινιακό είχε ήδη επιλυθεί. Και αν δεν είχαν υπογραφεί οι Συμφωνίες του Αβραάμ (επί προεδρίας Τραμπ) που προέβλεπαν σταδιακές αναγνωρίσεις του Ισραήλ από αραβικές χώρες, θέτοντας εντελώς στο περιθώριο το παλαιστινιακό ζήτημα. Ενώ και μια ανάλογη συμφωνία με τη σουνιτική Σαουδική Αραβία βρισκόταν στα σκαριά, που τώρα όμως ναυάγησε. Είχε όμως ήδη προκαλέσει την αντίδραση του σιιτικού Ιράν, κύριου αντιπάλου του στη Μέση Ανατολή και γνωστού υποστηρικτή της Χαμάς. Και ο νοών νοείτω.
