Η πίστη δεν περνάει τις καλύτερες μέρες της. Η χριστιανική, ειδικότερα, χάνει διαρκώς έδαφος τις τελευταίες δύο δεκαετίες, με τη Δύση να είναι αυτή που μετράει τις περισσότερες απώλειες.
Στις ΗΠΑ το ποσοστό των μη θρησκευόμενων έχει ανέβει στο 29% από το 17% που ήταν το 2005, με τους νεότερους (18-24) να σέρνουν αυτό τον αθεϊστικό χορό και μόλις το 46% να αυτοπροσδιορίζονται ως χριστιανοί.
Στην Ελλάδα έρευνες της Kapa Research και της Metron Analysis τον Μάιο και τον Δεκέμβριο του 2024 καταγράφουν μείωση των πιστών κατά 20% σε σχέση με πριν από είκοσι χρόνια.
Μπορεί ο Κυριάκος Βελόπουλος να ανεβάζει τα θεοκρατικά ποσοστά του, αλλά τα κατηχητικά δεν είναι η πρώτη επιλογή για παιδική δραστηριότητα στις σύγχρονες ελληνικές οικογένειες.
Η σχέση του ανθρώπου με τον Θεό ποτέ δεν ήταν δεδομένη, ούτε και σταθερή. Από την κλασική Ελλάδα μέχρι τον Διαφωτισμό και από τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία μέχρι την κομμουνιστική Σοβιετική Ενωση, η πίστη σε μια ανώτερη και κυρίως καθοριστική για το πριν και το μετά της ζωής ύπαρξη έχει υποστεί από φιλοσοφικές μέχρι επιστημονικά τεκμηριωμένες αμφισβητήσεις.
Στην εποχή της Τεχνητής Νοημοσύνης και της αναζωπύρωσης του αυταρχισμού σε αρκετές από τις χώρες του πλανήτη ο ατομικισμός μοιάζει ως η θρησκεία που επικρατεί εις βάρος των άλλων. Το εγώ κάθεται στη θέση του οδηγού και το εμείς έχει στριμωχτεί στα πίσω καθίσματα, ζαλισμένο από τις απότομες, καθημερινές στροφές της σύγχρονης ζωής.
Στην πραγματικότητα όμως δεν υπάρχει σωστό και λάθος με την πίστη. Η απόφαση για το σημείο που βάζουμε κόμμα στο πίστευε και μη ερεύνα είναι μία προσωπική υπόθεση, χωρίς εύκολη απάντηση και μακριά από νόρμες και καθοδηγήσεις. Το αν σε βοηθάει να πιστεύεις σε κάτι που δεν βιώνεις ή θέλεις να πορεύεσαι μόνο με αυτά που εξηγούνται λογικά και βάσει εμπειρίας είναι θέμα επιλογής.
Για τους περισσότερους βέβαια, ακόμη και τους αγνωστικιστές ή τους άθεους, θα ήταν πολύ πιο βολικό να κάθεται ένας Θεός σε κάποιο σημείο του γαλαξία, αφήνοντας ίχνη ζωής σαν αυτά που εντοπίστηκαν στον εξωπλανήτη Κ2-18b.
Με έναν Θεό, πατέρα, παντοκράτορα, μπορείς να κάνεις λάθη πιο άνετα και να ρίχνεις τις ευθύνες σε αυτόν, όπως κατηγορείς και τον βιολογικό σου πατέρα για όσα δικά σου δεν αποδέχεσαι. Εκείνος φταίει έτσι όπως έγινες.
Αλλωστε, σύμφωνα με τον Καντ, ο άνθρωπος δεν γνωρίζει την ύπαρξη του Θεού, απλά τη θέλει. Είναι η μεταφυσική ζώνη ασφαλείας του, τη δένει δεν τη δένει όταν μπαίνει στο αυτοκίνητο της ζωής.
