ΠΕΤΟΝΙΑ γύρω από τον λαιμό. Πόσο ευέλικτη, σχεδιασμένη με απαλότητα και ευελιξία για να πιάσει το θήραμα, πόσο ανθεκτική στα τραντάγματα του λαιμού ήταν αυτή η πετονιά; Κι όταν σαν ψαρί θα σπαρταρούσε το θύμα, πόσο οι κυνηγοί θα απολάμβαναν το θέαμα;
Τροφή: O μεταμορφωμένος σε θήραμα συμμαθητής. Καλοφάγωτος ο μεζές. Και αν τύχει και τον αναρτήσεις σε βίντεο, πόσο γρήγορα θα γίνει viral; Πόση ώρα, πόση μαεστρία και ετοιμότητα χρειάζεται ώστε ο βασανισμός του θύματος να μεταμορφωθεί σε τηλε-θέαμα; Στο TikTok προβάλλονται φόνοι, αίματα, απαγχονισμοί, λιντσαρίσματα. Ποιος είπε ότι σε αυτόν τον κόσμο τίποτα δεν είναι τόσο φρικτό ώστε να μην μπορεί να συμβεί; Ποιος μίλησε για την κανονικοποίηση της φρίκης; Για τη ρηχότητα του κακού;
Ποιος είπε ότι εκείνο που τώρα ανατριχιάζει είναι η κανονικοποίηση της ανατριχίλας, ο εθισμός της. Η ενσωμάτωσή της, δηλαδή, σε ένα καθημερινοποιημένο λόγο.
«Τι θα φάμε σήμερα;»: Λίγη πετονιά Αρσακείου με βίντεο Κολεγίου και σκοινί Ιλίου. Η κοινωνία του θεάματος κατασπαράσσει το δράμα και το μεταμορφώνει σε εύπεπτο μεζέ. Η βία της ερμηνείας. Η ερμηνευτική μπουλντόζα που μεταμορφώνεται σε αντικείμενο λατρείας.
Φταίνε ο ψηφιακός πολιτισμός, η βιαιότητα των video games, η έλλειψη ιδανικών και οραμάτων, οι κατακερματισμένοι γονείς, ο κατακερματισμένος κόσμος, τα συντρίμμια μιας εποχής ανήμπορης να προσφέρει λόγους ζωής και αφήνει τα παιδιά εκτεθειμένα σε λόγους θανάτου.
Λόγια και ερμηνείες. Κενά νοήματος μέσα στην αβάσταχτη γενικολογία τους. Πόσο συχνά δεν έχω, κι εγώ η ίδια, καταφύγει σε αυτά; Φτάνει όμως.
Αν ορίσεις κάτι σαν πραγματικό γίνεται πραγματικό στις συνέπειές του. Στο επικίνδυνο αυτό παιχνίδι των καθρεπτών πόσο εύκολο είναι να εγκλωβιστεί ένα παιδί; Mήπως είναι η δική μας τώρα πετονιά που ρίχνουμε γύρω από τον λαιμό για να τον ακινητοποιήσουμε έως θανάτου;
Kινδυνεύεις από όλα όσα εμείς φτιάξαμε για εσένα. Κινδυνεύεις από τον ψηφιακό μας πολιτισμό, κινδύνευεις από το dark Web, κινδυνεύεις από τη διαλυμένη σου οικογένεια, κινδυνεύεις από το υποβαθμισμένο σου σχολείο αλλά και από το προνομιούχο ιδιωτικό σχολείο. Το Ιλιον ενώνεται με το Ψυχικό και φτιάχνουν κοινούς τόπους παθογένειας. Οι άνεργοι γονείς ενοχοποιούνται για την κακοδαιμονία των παιδιών τους όσο και οι αυτάρεσκα κατοχυρωμένοι στα πλούτη τους αστοί. Κινδυνεύεις από τη θορυβώδη εξωστρέφεια, απο τη σιωπηλά μοναχική εσωστρέφεια. Δεν υπάρχει σωτηρία. H βία παραμονεύει. Η βία υπερβαίνει κάθε προσπάθεια μονοαιτιολόγησης.
Εκείνο που μοιάζει αλώβητο να παραμένει ίδιο, είναι ένα παιδί που μεγαλώνει σήμερα. Ενα παιδί που θέλει να φωνάξει «Βοήθεια».
«Θέλω κάποιος να με αγαπήσει για να με αγαπήσω. Θέλω να ζήσω έξω και πέρα από τη χώρα του θανάτου».
Η κυρία Φωτεινή Τσαλικογλου είναι καθηγήτρια Ψυχολογίας, συγγραφέας.
