Μία ακόμα απόδειξη για το πού μπορούν να οδηγήσουν τα δημοψηφίσματα όταν έχουν ως στόχο να απαλλάξουν τους ηγέτες από τη λήψη δύσκολων αποφάσεων, φορτώνοντας την ευθύνη αυτή στους συχνά κακώς πληροφορημένους ψηφοφόρους (οι οποίοι φυσικά δεν έχουν στη διάθεσή τους όλα τα απαραίτητα στοιχεία για να κρίνουν με πλήρη γνώση τις συνέπειες της ψήφου τους), αποτελεί όλη αυτή η τραγελαφική ιστορία με το περιώνυμο Brexit. Διότι η απόφαση πριν από τρία χρόνια του τότε Συντηρητικού πρωθυπουργού Ντέιβιντ Κάμερον να προχωρήσει σε δημοψήφισμα για το αν θα έπρεπε η Βρετανία να αποχωρήσει από την ΕΕ ελήφθη για να μην έλθει ο ίδιος σε σύγκρουση με την ισχυρή μερίδα των ευρωσκεπτικιστών βουλευτών του, τους οποίους επηρέαζε ο ακραίος Νάιτζελ Φάρατζ. Πίστευε μάλιστα ότι οι ψηφοφόροι θα ψήφιζαν «Οχι» και έτσι θα έβγαινε ενισχυμένος απέναντι στους αντιπάλους του.
Εκανε όμως λανθασμένη εκτίμηση και παραιτήθηκε, με αποτέλεσμα να φορτωθεί τις αμαρτίες του η ατυχής Τερέζα Μέι, η οποία έβαλε το κεφάλι κάτω και, αποφεύγοντας κάθε ελιγμό ή συνεννόηση, επέμεινε να υλοποιήσει πάση θυσία το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος. Τη στιγμή που είχαν αρχίσει να γίνονται ευρύτερα αντιληπτές οι αρνητικές επιπτώσεις σε όλα τα επίπεδα από την προοπτική εξόδου από την ΕΕ, ενώ η χώρα απολάμβανε ήδη τα προτέρημα να βρίσκεται με το ένα πόδι στην ΕΕ και με το άλλο έξω. Ο «παράδεισος» που είχαν υποσχεθεί οι ευρωσκεπτικιστές, παραπλανώντας τους ψηφοφόρους, είχε αποδειχθεί «κόλαση», με αποτέλεσμα οι περισσότεροι να ζητούν, κατόπιν εορτής, ένα νέο δημοψήφισμα. Το αποτέλεσμα ήταν να διχαστεί επικίνδυνα το Συντηρητικό Κόμμα και να δημιουργηθεί ένα απίστευτο χάος (αληθινά πρωτοφανές για την πρώην κοσμοκράτειρα και κοιτίδα του κοινοβουλευτισμού), όπου κάθε πρόβλεψη για το τι θα συμβεί τελικά είναι απολύτως διακινδυνευμένη.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
