Πολύπλευρες διαστάσεις λαμβάνει πλέον το γνωστό εδώ και καιρό επικίνδυνο αδιέξοδο που έχει δημιουργηθεί στη Μέση Ανατολή, γεγονός που δυσχεραίνει την εξεύρεση μια στρατηγικής διεξόδου από την κρίση. Διότι τώρα έρχεται (πέρα από την επιμονή Νετανιάχου στην πλήρη άρνηση για την προοπτική δημιουργίας ενός παλαιστινιακού κράτους) και το μεγάλο ερώτημα για τα τεκταινόμενα στο Ιράν, μετά τον θάνατο του προέδρου Ραϊσί, του υπουργού Εξωτερικών και άλλων επτά ανώτατων αξιωματούχων.
Αν και στο αδιαφανές ιρανικό καθεστώς όλοι γνωρίζουν ότι τις αποφάσεις για τα κύρια θέματα εξωτερικής πολιτικής και ασφαλείας δεν τις λαμβάνει ο πρόεδρος, που τυπικά τουλάχιστον εκλέγεται από τον λαό, αλλά ο ανώτατος θρησκευτικός ηγέτης, που αναδεικνύεται από ένα αυστηρώς ελεγχόμενο από τη θρησκευτική ηγεσία των Αγιατολάχ «Ειδικό Σώμα». Και δεν θέλει και πολλή σκέψη για να γίνει κατανοητή η ιδιαίτερη αυτή διάσταση του Μεσανατολικού, όταν το Ιράν είναι ο κύριος υποστηρικτής της λιβανέζικης Χεζμπολάχ και της παλαιστινιακής Χαμάς.
Ας μην ξεχνάμε άλλωστε ότι το Ιράν πριν από λίγο καιρό έφτασε στα όρια μιας απευθείας πολεμικής σύγκρουσης με το Ισραήλ, ως αντίδραση στην απόφαση του Νετανιάχου να βομβαρδίσει το ιρανικό προξενείο στη Δαμασκό. Ενός Νετανιάχου που τώρα βρίσκεται αντιμέτωπος με την απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου να σταματήσει τον πόλεμο στη Γάζα και με την πρόταση του Εισαγγελέα για την έκδοση εντάλματος σύλληψης από το Διεθνές Δικαστήριο και διαμαρτύρεται επειδή ο Εισαγγελέας τον θέτει σε ίση μοίρα με τον ηγέτη της τρομοκρατικής οργάνωσης Χαμάς (του οποίου επίσης ζητεί τη σύλληψη) με το επιχείρημα ότι αυτός έχει εκλεγεί με δημοκρατικές διαδικασίες και δεν είναι τρομοκράτης.
Ομως το Δικαστήριο δεν κρίνει τον τρόπο εκλογής των ηγετών αλλά τις πράξεις τους, θεωρώντας ότι ο Νετανιάχου είναι υπεύθυνος για εγκλήματα πολέμου και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας στη Λωρίδα της Γάζας και στα κατεχόμενα εδάφη της Δυτικής Οχθης. Καθώς έχουμε ήδη πάνω από 35.000 αθώα θύματα Παλαιστινίων και τους υπόλοιπους να έχουν εγκαταλείψει τις εστίες τους και να λιμοκτονούν. Ενώ ακόμη και ο υπουργός Πολέμου του Ισραήλ απείλησε να αποχωρήσει από την κυβέρνηση αν ως στις 8 Ιουνίου ο Νετανιάχου δεν έχει εξαγγείλει ένα συγκεκριμένο σχέδιο για το μεταπολεμικό καθεστώς στη Γάζα και την εγκαθίδρυση εκεί μιας προσωρινής πολυεθνικής πολιτικής διοίκησης.
Κατόπιν όλων αυτών το ερώτημα τώρα είναι πώς θα αντιδράσει τελικά η Διεθνής Κοινότητα και κυρίως οι Ηνωμένες Πολιτείες με τους γνωστούς στενούς δεσμούς με το Ισραήλ και την τεράστια επιρροή του πανίσχυρου φιλοϊσραηλινού λόμπι στην Ουάσιγκτον. Με την αυτονόητη σημασία που μπορεί να έχει το γεγονός αυτό κατά τη διάρκεια της προεδρικής προεκλογικής περιόδου. Διότι φυσικά δεν αρκεί να καταγγέλλει ο πρόεδρος Μπάιντεν την πρόταση του Εισαγγελέα του Διεθνούς Δικαστηρίου όταν δεν κατορθώνει να πείσει τον Νετανιάχου να σταματήσει τον πόλεμο και να προχωρήσει σε συνομιλίες για την ίδρυση Παλαιστινιακού Κράτους.
Με αποτέλεσμα να αυξάνονται τώρα οι χώρες εκείνες που μονομερώς αναγνωρίζουν το Παλαιστινιακό κράτος, όπως συνέβη με την Ισπανία, την Ιρλανδία και τη Νορβηγία, ενώ αναμένεται και σχετική απόφαση της Σλοβενίας, με τον πρόεδρο της Γαλλίας να αφήνει ανοιχτό το ζήτημα. Παραμένει όμως η διαπίστωση ότι, λόγω των επιμέρους διαφωνιών των χωρών-μελών της, η Ευρωπαϊκή Ενωση δεν μπορεί να καταλήξει σε μια κοινή απόφαση για το εξαιρετικά σημαντικό αυτό ζήτημα. Γεγονός που συμβάλλει στην περαιτέρω συνέχιση του σημερινού αδιεξόδου, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τις διαστάσεις που έχει λάβει μια απίστευτη ανθρώπινη τραγωδία.
