Αυτές τις μέρες όλη η Ελλάδα μια μεγάλη κατηφόρα. Προς την Αθήνα, προς τα μεγάλα αστικά κέντρα. Θέλοντας και μη γλιστράμε όλοι προς τα μέσα. Θα αλλάξουν πάλι οι διαστάσεις των γεγονότων. Τα διαβάζαμε δίπλα στη θάλασσα και μας ακούγονταν τόσο λίγα και μικρά, τόσο αστεία πολλές φορές. Η πολιτική και κοινωνική ζωή είναι μια μεγάλη φούσκα που υποδύεται κάτι άλλο. Τίποτα και κανείς τους δεν χωράει πραγματικά μέσα σε μία χαρούμενη στιγμή μας. Αν οι αποφάσεις, οι προθέσεις και οι πράξεις αρκετών δεν επηρέαζαν τόσο άμεσα τη ζωή μας, δεν θα τους ρίχναμε δεύτερη ματιά.

Ξέρω, ακούγεται πολύ ελιτίστικο αυτό και δεν συνάδει με την πάγια θέση μου πως κανένας άνθρωπος δεν είναι για πέταμα, αλλά δεν μπορώ να μην εξομολογηθώ την αμαρτία μου πως δεν σε αφήνουν να τους πάρεις στα σοβαρά. Με υψηλές θέσεις στην ιεραρχία του κράτους, στην κυβέρνηση ή στην αντιπολίτευση, διαβάζεις τοποθετήσεις, διαβλέπεις φιλοδοξίες, εντοπίζεις παθολογία που χρήζει κλινικής αντιμετώπισης. Η πολιτική σκέψη που παράγουν δεν έχει ούτε ίχνος πρωτογενούς σκέψης, δειλοί στον λόγο που ξεβολεύει, θρασείς στην κολακεία.

Οι μεν στην ουσία κυβερνάνε με ένα δεκαπέντε τοις εκατό του εκλογικού σώματος – τόσοι τους πιστεύουν, οι υπόλοιποι τους ψήφισαν με ένα «άι σιχτίρ» ανάμεσα στα δόντια σαν υπόλειμμα από κατσικάκι – και οι δε ονειρεύονται να τους ρίξουν αλληλοσπαρασσόμενοι στα social media, χρησιμοποιώντας μια γλώσσα που σου παγώνει το αίμα από το σκοτάδι που φέρει στο κύτταρό της. Οπως λέγαμε παλιά «όλα βαίνουν καλώς εναντίον μας». Αλλη κατηφόρα.

Οι υπόλοιποι δεν ξέρω πραγματικά ποιοι είμαστε. Παλαιότερα θα έλεγα πως υπάρχει και ένας κοινός νους που αντιστέκεται, αλλά δεν ξέρω αν υφίσταται ακόμα. Οταν λέω κοινός νους δεν εννοώ κοινός τόπος, εννοώ δεξιούς ιδεολόγους που πιστεύουν στην ορθότητα του φιλελευθερισμού αλλά δεν πιστεύουν ούτε οι ίδιοι πια ποιοι εκπροσωπούν την ιδεολογία τους και από την άλλη αριστερούς που έχουν παραλύσει μπροστά στα παντός είδους έμμισθα τρολ που έχουν πάρει στα χέρια τους την ακριβή ιστορία της Αριστεράς στην Ελλάδα.

Ομως δεν υπάρχει χειρότερο από το να γκρινιάζεις για τους άλλους. Τα πράγματα είναι αυτά που είναι, όπως κι εμείς. Δεν μας σώζει και δεν μας αθωώνει η αποχή μας κι εκείνο το «πού να μπλέκεις τώρα μαζί τους» που λέγεται από όλο και περισσότερα στόματα. Πρέπει να μπλέξουμε. Να αφήσουμε κατά μέρος την εστέτ θέση μας πως εμείς δεν ανακατευόμαστε με τα πίτουρα και να ανακατευτούμε, δεν είμαστε δα και κάτι τόσο ξεχωριστό.

Αυτό δεν είναι απαραίτητο να γίνει στην κεντρική πολιτική σκηνή. Πραγματικά υπάρχουν πεδία δράσης καθημερινά μέσα στην κοινωνία που μπορούμε να είμαστε ενεργοί, παρόντες με όλες τις εφεδρείες κουράγιου που μας έχουν απομείνει. Κι επειδή το μόνο σίγουρο είναι πως δεν θα ξαναζήσουμε – αν και τρία κόμματα στην παρούσα Βουλή υποστηρίζουν το αντίθετο –, ας γίνουμε λίγο πιο ερωτικοί απέναντι στη ζωή μας.