Η Μαρία Παλαιολόγουγια τον Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες

Ισπανικά άρχισα να μαθαίνω γιατί ήθελα να ξέρω τι έλεγαν τα μάμπο, τα τσα τσα και τα σον που χόρευα. Κάποια στιγμή, πήγα ένα ταξίδι στην Κολομβία, στην πρωτεύουσα. Εμεινα δυο μήνες, τρεφόμουν με μια απίθανη ποικιλία φρούτων και καρπών και κάναμε με την παρέα κοντινές εκδρομές στα περίχωρα, όπου ιππεύαμε κάτι πανύψηλα άλογα και στήναμε μυθικά μπάρμπεκιου. Θυμάμαι ακόμη τους στρατιώτες να μας κάνουν σωματική έρευνα κάθε φορά που πηγαίναμε στο σουπερμάρκετ και τις περιπόλους που συναντούσες σε κάθε στροφή επαρχιακού δρόμου. Δεν κατέβηκα ποτέ στην καραϊβική πλευρά της χώρας, δεν πήγα προς τον Αμαζόνιο. Ηξερα ελάχιστα για τη λογοτεχνία της κι ακόμη λιγότερα για την κουλτούρα της βίας. Μου άρεσαν το ρούμι της και οι βραδιές που χορεύαμε σάλσα στα κλαμπ και βαγιενάτο στα σπίτια φίλων. Εκανα παρέα με κάνα δυο αριστερούς καθηγητές πανεπιστημίου κι έτσι μπόρεσα να επισκεφτώ υποψιασμένη τη φαβέλα της Σιουδάδ Μπολίβαρ, να δω την αθλιότητα με τα ίδια μου τα μάτια και να πιω ένα λευκό δυνατό ποτό που το έλεγαν τσίτσα. Τα πιτσιρίκια έτρεχαν από πίσω μας για να μας πουλήσουν τσιγάρα μαριχουάνας θυμάμαι…  

Τον Μάρκες τον διάβασα σ’ ένα νοικιασμένο δωμάτιο στη Σαλαμάνκα, λίγα χρόνια αργότερα, γιατί η κολομβιανή φίλη μου η Εβε τον λάτρευε. Εφυγα από ‘κεί με εξαιρετικά ισπανικά, μια περιαμυγδαλίτιδα, έναν μεταπτυχιακό τίτλο, την τέταρτη ομπρέλα που αγόραζα γιατί τις προηγούμενες τις είχε σπάσει ο αέρας, ένα πολύ ζεστό μπουφάν των πέντε ευρώ που έχω ακόμη, σελιδοδείκτες από το αγαπημένο μου βιβλιοπωλείο και μια ασπρόμαυρη αφίσα του Γκάμπο, που πήρα μαζί μου και πάλι στην Ισπανία, όταν ξανάφυγα για το επόμενο μεταπτυχιακό, σε άλλη πόλη αυτή τη φορά. Η αφίσα εξακολουθεί να βρίσκεται στον τοίχο του γραφείου μου, στο σπίτι μου στην Πάτρα.