Ενα κυβερνητικό σχήμα κρίνεται στη διάρκεια και στον χρόνο. Τίποτα δεν μπορεί να γίνει από τη μια μέρα στην άλλη και θα ήταν άδικο και μάταιο να αναμένει κανείς ακόμη και από την πλέον αφοσιωμένη στον στόχο της κυβερνητική ομάδα να κάνει θαύματα. Αν η πεποίθηση ορισμένων ότι μπορεί κάποιο θαύμα να συμβεί ακούγεται ανθρώπινη, με κυβερνητικά θαύματα ποτέ δεν θα συναντηθούμε.
Πέντε και πλέον χρόνια στην εξουσία η σημερινή κυβέρνηση το επιβεβαίωσε. Ο χρόνος υπήρξε και είναι επαρκής για να αποτιμήσει κανείς όχι μόνο τις πολιτικές δυνατότητες, αλλά και την πολιτική φύση μιας ομάδας εξουσίας. Το ασφαλές κριτήριο είναι οι επιλογές και οι ιεραρχήσεις της, τι τοποθετεί πρώτο και τι δεύτερο, τι θεωρεί σημαντικό και λιγότερο σημαντικό.
Ενα κυβερνητικό σχήμα είναι οι ιεραρχήσεις του. Πέντε χρόνια στην εξουσία η εικόνα – αποτιμήθηκε την 9η Ιουνίου – είναι καθαρή. Πρόκειται για ένα κυβερνητικό σχήμα που ιεραρχεί ως πρώτο και σημαντικό την ασφάλεια του εαυτού του και υπό το κριτήριο αυτό αναπτύσσει τη δράση του.
Είναι αναμενόμενο μια ομάδα εξουσίας να μεριμνά για την αντοχή της στον χρόνο, αφού τελεί υπό το όριο αυτού του χρόνου, έχει θητεία. Αυτή η αντικειμενική θεσμική συνθήκη επιβάλλει σε ένα δημοκρατικό κυβερνητικό σχήμα να βιαστεί. Αν θέλει και αν οι ιδεολογικοπολιτικές του επιλογές το οδηγούν στις αναγκαίες κάθε φορά αποφάσεις με σκοπό την ανταπόκριση στις ανάγκες.
Στις αποφάσεις και στην υποχρεωτική μάχη για την υλοποίησή τους, απέναντι στις αντιδράσεις και τα εμπόδια που έχτισε ο χρόνος. Πάντα ένα κυβερνητικό σχήμα καλείται να ανταποκριθεί στη μεταβαλλόμενη συνθήκη. Δοκιμάζεται σε αυτή τη γραμμή. Βγαίνει στον ανοιχτό κάμπο της σύγκρουσης αφήνοντας πίσω του τα προστατευτικά τείχη του οικισμού ή επιλέγει την πολιτική του ασφάλεια, μένοντας σταθερός και φοβισμένος κάτοικος του δικού του μικρόκοσμου;
Η παρούσα κυβέρνηση, όπως με πειθαρχία ως προς αυτό πορεύθηκε, δίνει την εικόνα μικρόκοσμου. Προσανατολισμένη στον εαυτό της, ενασχολούμενη με τα διαχειριστικά αναγκαία, αποφεύγει συνειδητά κάθε μέτωπο βαθύτερων αλλαγών που έχει επείγουσα ανάγκη η χώρα, από την επίμονη αντιμετώπιση της διάχυτης βίας ως τις μεταρρυθμιστικές τομές στον κρατικό κορμό, από τη μέριμνα για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων που προσθέτουν ποιότητα στην καθημερινή ζωή, ως την ανακοπή των ανισοτήτων που βαθαίνουν δραματικά στη σύγχρονη Ελλάδα.
Στη χώρα ευδοκιμούν οι μικρόκοσμοι. Μια ματιά στην αντιπολίτευση και έχεις ένα πλήρες μάθημα περί φιλοσοφίας του μικρόκοσμου. Αυτοαναφορά, εναγκαλισμός με το παρελθόν ως ένδοξο βίωμα, επίκληση αυτού που υπήρξε ως φωτεινού οδηγού αυτού που θα υπάρξει.
Αν η αντιπολίτευση, που δεν έχει την ευθύνη της διακυβέρνησης, αναδιπλώνεται στον μικρόκοσμό της, γιατί η κυβέρνηση που κινδυνεύει στη ζώνη της εξουσίας να μην ακολουθήσει τον ίδιο δρόμο; Θα μπορούσε ένας υποστηρικτής της κυβέρνησης να αντιτάξει. Δεν θα ήταν εύκολη η σχετική συζήτηση.
Ο κ. Λευτέρης Κουσούλης είναι πολιτικός επιστήμονας.
