Αν ένας ξένος, επισκέπτης, σχετικός με το αντικείμενο, παρακολουθούσε τις δημοσκοπικές επιδόσεις του κυβερνητικού σχήματος, θα έβγαζε το συμπέρασμα ότι η χώρα που τον φιλοξενεί, η πατρίδα μας, έχει βρει τον δρόμο της και με σταθερή τη λαϊκή υποστήριξη θα προχωρήσει σε μια επόμενη ελπιδοφόρα και αισιόδοξη φάση.
Αν τώρα μελετούσε και λίγο την έσω αδυναμία των δυνάμεων της αντιπολίτευσης, δεν θα του έμενε καμία αμφιβολία για την ορθότητα της εκτίμησής του.
Όλα τα στοιχεία συνηγορούν ότι το συμπέρασμα του επισκέπτη μας δεν μπορεί εύκολα να αμφισβητηθεί. Και στη δημόσια συζήτηση, όταν εγείρονται ζητήματα λειτουργίας και αναποτελεσματικότητας, οι υποστηρικτές της σημερινής εξουσίας εύκολα – και δίκαια – προστρέχουν στους αριθμούς.
Έτσι έχουν εξωτερικά τα πράγματα και νομοτελειακά με αυτόν τον τρόπο βλέπει και η κυβέρνηση στον καθρέφτη τον εαυτό της. Είναι ευχαριστημένη με αυτό που βλέπει και πιστεύει ότι είναι, αν πιστέψουμε αυτά που η ίδια λέει και δημόσια ισχυρίζεται, καθώς διανύει τον πέμπτο ήδη χρόνο διακυβέρνησης.
Πάντα έτσι συμβαίνει. Κάθε εξουσία κατασκευάζει μια εικόνα για τον εαυτό της, τον σκηνοθετεί με επιμέλεια, τόσο που καμιά φορά τον αποδέχεται ως καθολικά υπαρκτό, ακόμη και να τον φαντάζεται ως αιώνιο.
Πάντα όμως και κάτι άλλο – δραματικό συχνά – συμβαίνει δίπλα. Τα γεγονότα. Απρόβλεπτα, ορμητικά. Με τη δύναμή τους, όλα τα τοποθετούν σε άλλη βάση. Και η πραγματικά ζωή, στην αληθινή της υπόσταση, φωτίζεται, για όποιον ήθελε να δει, φωτίζεται και καλεί όλους να ακούσουν και να καταλάβουν.
Η καθημερινή ζωή στην Ελλάδα, με μια δύναμη που έρχεται από μακριά, οπισθοδρομεί. Οι ανεκπλήρωτες προσδοκίες του κοινωνικού-εκλογικού σώματος, η συνειδητοποίηση της στασιμότητας, η εγκατεστημένη αδράνεια, η άρνηση κάθε ουσιαστικής μεταρρυθμιστικής πράξης, που θα περιόριζε την κρατική εξουσία υπέρ των ανθρώπων, ο συμβιβασμός με την ανάγκη, η επιλογή της ησυχίας και η αποφυγή του κινδύνου των αλλαγών, όλα αυτά, εξελίχθηκαν σε μια παιδαγωγική αυθόρμητης αποδοχής και δικαιωμένης υποταγής.
Τα φαινόμενα βίας που έχουν πολλαπλασιαστεί τα τελευταία χρόνια σε βαθμό διαλυτικό και καθημερινά απειλητικό είναι και αυτά μια δυνατή κραυγή για τη διάβρωση στο υπόστρωμα, για την αλλοίωση στα θεμελιώδη. Η δολοφονική επίθεση κατά του αστυνομικού φέρνει στο φως μια συνθήκη εγκατεστημένης βίας που καθημερινά εκδηλώνεται παντού, σχεδόν ανεμπόδιστη, συχνά ατιμώρητη.
Όχι μόνο στους αθλητικούς χώρους, αλλά και στους δρόμους, στις καθημερινές στιγμές, ακόμη και στα Σχολεία μας. Η ατμόσφαιρα ατιμωρησίας είναι η πιο βαθιά υπονόμευση του Νόμου. Η ανάκτηση του Νόμου είναι ζήτημα ζωής και θανάτου. Η πολιτική είναι ο θεσμικός έλεγχος της βίας. Το μέτωπο αυτό δεν κερδίζεται αν η κυβέρνηση δεν θέσει σε κίνδυνο, δηλαδή σε δεύτερη μοίρα μπροστά στο αγαθό της ασφάλειας, τον ίδιο τον εαυτό της.
Ο κ. Λευτέρης Κουσούλης είναι πολιτικός επιστήμονας.
