Αχ αυτός ο έρωτας του κ. Τσίπρα με τα ορφανά ή, ακόμα χειρότερα, με τα απολειφάδια του πάλαι ποτέ ηγεμονεύοντος ΠαΣοΚ. Ενας διαρκής – και ανεκπλήρωτος – έρωτας με το φάντασμα της σοσιαλδημοκρατίας που υποτίθεται ότι θα τον λυτρώσει από την αμαρτωλή συμβίωση με ψεκασμένους και καμένους… Πόσοι και ποιοι, αλήθεια, μπορούν να γοητευτούν από τα ραντεβουδάκια με αγωνιώντες για τη συρρίκνωσή τους ευρωπαίους σοσιαλδημοκράτες και τα φθαρμένα ιμάτια της καθ’ ημάς προοδευτικής παράταξης;
Σε μια εποχή που η σοσιαλδημοκρατία αναζητεί ταυτότητα καθώς φθίνει διεθνώς, σε μια χώρα όπως η Ελλάδα, με ανύπαρκτη σοσιαλδημοκρατική παράδοση, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ αναζητεί, υποτίθεται, και αυτή μια νέα ταυτότητα για να ξεφύγει από τις ερινύες που την καταδιώκουν από την εθνολαϊκιστική μετάλλαξή της. Χωρίς φυσικά να διαγράψει ή να απεμπολήσει τίποτε από το φαύλο παρελθόν και παρόν της, προσπαθεί να εκμεταλλευτεί τον αμοραλισμό και την ανάγκη πολιτικής επιβίωσης διάφορων πρόθυμων, κατά κανόνα, λαθρεπιβατών της εξουσίας.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
