Λίγες μέρες μετά τον αγώνα με τη Γεωργία για την πρόκριση στο επόμενο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Ποδοσφαίρου, ο επιθετικός της εθνικής μας Γιώργος Γιακουμάκης ανέβασε στον λογαριασμό του στο Διαδίκτυο τις «ευχαριστίες» του για τις κατάρες που δέχθηκε από αρκετούς «φιλάθλους» για το χαμένο πέναλτι. Ανάλογες που είχε δεχθεί και ο Φάνης Γκέκας για το δικό του χαμένο πέναλτι στο Μουντιάλ του 2014 με αντίπαλο την Κόστα Ρίκα. Βέβαια δεν έχουμε φτάσει στο σημείο να δολοφονείται παίκτης που έβαλε αυτογκόλ σε Μουντιάλ όπως ο Κολομβιανός Αντρές Εσκομπάρ το 1994 από τη μαφία της Κολομβίας γιατί με το αυτογκόλ του χάθηκαν πολλά χρήματα από τα παράνομα στοιχήματα. Εχουμε λίγο δρόμο ακόμη.

Πραγματικά δεν ξέρω αν έχει νόημα να ασκήσουμε σε τόσο βάθος την ενσυναίσθησή μας και να επιχειρήσουμε να μπούμε στο μυαλό κάποιου που αφιερώνει χρόνο για να καταραστεί κάποιον παίκτη για μία άτυχη στιγμή του. Πολύ μίσος, πολύς θυμός και βέβαια ελεύθερος χρόνος. Ενα χαμένο πέναλτι δεν επηρεάζει στο ελάχιστο τη ζωή οποιουδήποτε από εμάς, πέρα από τη στενοχώρια της στιγμής. Είμαι μάλλον φανατικός οπαδός των εθνικών μας ομάδων και έχω αρρωστήσει αρκετές φορές από τέτοιες στιγμές.

Το πρώτο πράγμα που σκέφτομαι είναι να μπορούσα να είμαι στον αγωνιστικό χώρο και να πάρω τον παίκτη μια αγκαλιά. Δύσκολα το περνάς αυτό, και δεν είναι και ιδιαίτερα ευχάριστο να σε ακολουθεί στη ζωή σου όπως ακολουθεί τον Ρομπέρτο Μπάτζιο ένα χαμένο πέναλτι που στέρησε από την Ιταλία το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1994.

«Ως μικρό παιδί είχα ένα όνειρο ότι θα έπαιζα σε τελικό Παγκοσμίου Κυπέλλου κόντρα στη Βραζιλία. Είμαι ένας από τους ελάχιστους ανθρώπους που είναι τυχεροί και έζησαν το όνειρό τους. Και έρχεται αυτή η μέρα και χάνω το πέναλτι. Αισθανόμουν ότι πέθαινα μέσα μου και την ίδια στιγμή σκέφτηκα την αντίδραση που θα είχαν οι συμπατριώτες μου».

Από το «ήρωας για πάντα» μέχρι το «μοιραίος για πάντα» η απόσταση είναι ένα δευτερόλεπτο που γίνεται όλος ο χρόνος, γίνεται το πρόσημο μιας ολόκληρης ζωής. «Μήπως είσαι λίγο υπερβολικός;» θα μου πει κάποιος. Τραγική στιγμή είναι μία στραβοτιμονιά που σκοτώνει ανθρώπους – αυτό ναι, σε κυνηγάει μια ζωή – αλλά ένα χαμένο πέναλτι; Δεν είναι έτσι. Οτιδήποτε βαφτίσεις ως τραγικό μπορεί κάποιος να σου αναφέρει κάτι άλλο που να είναι τραγικότερο, δεν τελειώνει πουθενά αυτό. Οπως δεν ζυγίζονται τα όνειρα του καθενός, έτσι δεν ζυγίζεται και το πώς ορίζει κάποιος την τραγωδία.

Το κοινό τους σημείο είναι το δευτερόλεπτο. Η απίστευτα σκληρή πραγματικότητα να ορίζεσαι από ένα δευτερόλεπτο για το οποίο θα έκανες τα πάντα να πας πίσω και να το αλλάξεις. Να το φέρνεις στο μυαλό σου εκατοντάδες φορές και να ονειρεύεσαι πως καταφέρνεις και το αλλάζεις τελικά. Μεγάλος σεβασμός σε όσους δεν το ξέχασαν αλλά το ξεπέρασαν. Σε όσους πήραν κάποτε μια μεγάλη ευθύνη και δεν τα κατάφεραν και μετά την ξαναπήραν.