Ο πειρασμός της ευκολίας είναι οριζόντια ακαταμάχητος. Και στους καιρούς μας, υπό συνθήκες αποδίδει. Ενα καλό παράδειγμα είναι η εκτόξευση της Πλεύσης Ελευθερίας. Εχει μια ευκολία να καβαλάς το κύμα συλλογικής οργής και πένθους ταυτιζόμενη με τους συγγενείς των νεκρών στα Τέμπη. Σε πάει, καίτοι χωρίς πολιτική πρόταση, από το πουθενά στο 14% και σε βάζει μπροστά στον καθρέφτη σου να συνομιλείς με το είδωλό σου για την ώρα που, από τη θέση της πρωθυπουργού, θα συνομιλήσεις και με την Ιστορία.
Ενα άλλο παράδειγμα ευκολίας είναι η τροπολογία Φλωρίδη για τις παρένθετες που έρχεται να ρυθμίσει ένα πρακτικά ανύπαρκτο ζήτημα. Ενα ακόμη είναι η ευκολία στο Μεταναστευτικό. Τα λέει με στόμφο η κυρία Λατινοπούλου. Τα λέει με το δικό του ύφος ο κ. Βορίδης. Τι κι αν η χώρα διασύρεται διεθνώς με 12 ανοιχτές έρευνες για καταγγελλόμενες παραβιάσεις του διεθνούς δικαίου; Τι κι αν η Frontex απειλεί με διακοπή χρηματοδότησης; Τι κι αν μας λείπουν δεκάδες χιλιάδες εργατικά χέρια; Η γοητεία της ευκολίας αιχμαλώτισε και πάλι το Μαξίμου.
Νομίζει η κυβέρνηση πως έτσι θα κερδίσει τη μάχη; Μα δεν χάνει γιατί ήταν μαλακή στο Μεταναστευτικό, ούτε γιατί γέμισε ο τόπος από μωρά ανδρών μέσω παρένθετων. Η κυβέρνηση χάνει γιατί όλο και περισσότερο οι πολίτες έχουν την αίσθηση πως στην Ελλάδα δεν μπορούμε να έχουμε εμπιστοσύνη σε τίποτε. Από το αν θα έρθει το λεωφορείο στην ώρα του, ως το αν πρέπει να πάρουμε στα σοβαρά όσα μας λέει ένας «ανεξάρτητος» εθνικός φορέας διερεύνησης. (Οχι, δεν θα σταθώ στο πόρισμα. Εχουν γραφτεί και έχουν ειπωθεί όλα πια.)
Για αυτά χάνει η κυβέρνηση. Και γιατί απ’ όταν ανέλαβε η ΝΔ, σύμφωνα με τα στοιχεία (διαΝΕΟσις, Απρίλιος 2025), η ψαλίδα των οικονομικών ανισοτήτων στη χώρα όλο και ανοίγει. Οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι. Και για να λέμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους, δεν ζούμε στην ίδια Ελλάδα όλοι. Σε άλλα σχολεία στέλνουμε τα παιδιά μας, σε άλλους γιατρούς καταφεύγουμε, σε άλλα σπίτια μένουμε, σε άλλες γειτονιές και άλλες δυνατότητες ανοίγονται μπροστά μας.
Σε μια χώρα «ό,τι να ‘ναι», εκείνος που νιώθει πως δεν έχει τίποτε να χάσει θα ψάξει για την αλλαγή βάζοντας μπουρλότο και διόλου δεν θα τον τρομάξει η Ζωή και όσα κομίζει. Το έργο το έχουμε ξαναδεί και μάλιστα με παρόμοιους πρωταγωνιστές.
Καλές λοιπόν οι ευκολίες για το Μεταναστευτικό και τις παρένθετες μητέρες, αλλά αλλού είναι το θέμα. Κι αν μέχρι πριν από λίγο καιρό θα αναρωτιόταν κανείς αν θέλει το Μαξίμου να κάνει όσα χρειάζεται, τώρα πια πρέπει κανείς να αναρωτηθεί αν μπορεί.
