Για τη χώρα μας, μετά από δέκα χρόνια πρωτοφανούς κρίσης, το διακύβευμα των ευρωεκλογών είναι συναρτημένο με τη δυναμική των εθνικών εκλογών και συμπυκνώνεται στο αν η Ελλάδα θα μπορέσει να βγει από την κρίση παραμένοντας μια ανοιχτή κοινωνία, ισότιμος εταίρος στην ευρωπαϊκή ενοποίηση. Οι απειλές κατά της δημοκρατίας δοκιμάζουν τόσο τους εθνικούς όσο και τους νεόδμητους θεσμούς της ΕΕ, που δεν έχουν την ίδια πολύχρονη πολιτική νομιμοποίηση.
Κοινή απειλή της δημοκρατίας ως έκφρασης του πολιτικού φιλελευθερισμού είναι η προϊούσα απαξίωση της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας και κυρίως οι παραβιάσεις του κράτους δικαίου. Σε ευρωπαϊκό επίπεδο, η κρίση της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας απεικονίζεται στο δημοκρατικό έλλειμμα της ΕΕ που αφορά λιγότερο την έλλειψη των αναγκαίων δημοκρατικών θεσμών και περισσότερο τη μειωμένη συμμετοχή των πολιτών στις εκλογές του Ευρωκοινοβουλίου, δηλαδή ελλιπή πολιτική νομιμοποίηση. Σε εθνικό επίπεδο, η κρίση είναι εμφανής από δεκαετίες και επιτείνεται από την παγκοσμιοποίηση των αγορών και της τεχνολογίας που στερούν από το εθνικό κράτος εξουσίες ελέγχου (εθνική κυριαρχία) που μετατίθενται στις «αυτορρυθμιζόμενες αγορές». Αυτό ενισχύει τη δυσπιστία του πολίτη είτε ωθώντας τον σε απάθεια είτε στρέφοντάς τον εναντίον του πολιτικού συστήματος, υπονομεύοντας την πολιτική νομιμοποίηση. Τότε ελλοχεύει ο κίνδυνος του λαϊκισμού – που συχνά συνδυαζόμενος με τον εθνικισμό και την εσωστρέφεια – επελαύνει στην εξουσία με την εκδοχή του αυταρχισμού.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
