Αν γκουγκλάρετε τη λέξη pasokification, θα βρείτε ένα λήμμα στη Wikipedia που εξηγεί πως ο όρος πλάστηκε για να αποδώσει την παρακμή κεντροαριστερών κομμάτων στη Δύση κατά τη διάρκεια της κρίσης που άρχισε στα τέλη της πρώτης δεκαετίας του 21ου αιώνα. Η εξαΰλωση του ΠαΣοΚ συζητήθηκε και μελετήθηκε πολύ. Οποιος μπορεί να βλέπει τα πράγματα απαλλαγμένος από κομματικές παρωπίδες, οφείλει να παραδεχθεί πως το κόμμα πλήρωσε δυσανάλογα μεγάλο τίμημα για τη χρεοκοπία μας. Αρκεί μια συγκριτική ματιά στη Νέα Δημοκρατία.
Από τα κόμματα που κυβέρνησαν μεταπολιτευτικά, το ένα παραμένει κραταιό και με σημαντικά μικρότερες απώλειες στο παρελθόν και το άλλο επί δεκαπέντε χρόνια παλεύει να μείνει στον χάρτη. Και μιας και είναι στην επικαιρότητα αυτές τις μέρες πάλι ο Κώστας Καραμανλής, ας θυμηθούμε εδώ πως το τελευταίο πάρτι πριν βουλιάξουμε ήταν γαλάζιο και καραμανλικό. Σωστή παρτάρα. Απλώς μετά η χώρα έσκασε σε πράσινα χέρια. Κλείνει η παρένθεση. Δεν υπάρχει λοιπόν καμία αμφιβολία πως ο κόσμος του ΠαΣοΚ έχει λόγους να χαίρεται σήμερα για αυτό που εξελίσσεται σε μια πρωτοφανή, όχι μόνο για τα ελληνικά αλλά και για τα ευρωπαϊκά δεδομένα, επαναφορά. Αρκεί να μη χάνεται η επαφή με την πραγματικότητα.
Και η πραγματικότητα των τελευταίων ημερών είναι πως το ΠαΣοΚ ξύπνησε την περασμένη Πέμπτη στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης (με μόλις 31 έδρες), επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ διαλύεται. Καμία επιτυχία δεν έχει να πιστωθεί σχετικά. Η μετακόμιση στο τρίχωρο γραφείο της Βουλής δεν έγινε με εντολή του λαού. Το ασημένιο μετάλλιο ήρθε απλώς επειδή γκρεμοτσακίστηκε ο δρομέας που θα τερμάτιζε δεύτερος.
Τώρα λοιπόν το ΠαΣοΚ έχει την ευκαιρία να αποδείξει στους πολίτες αν μπορεί πραγματικά να μπει σε τροχιά εξουσίας. Αν έχει το στελεχιακό δυναμικό, τις δυνατότητες και τις εσωτερικές διαδικασίες εκείνες που θα του επιτρέψουν να φέρει στον δημόσιο διάλογο εποικοδομητικές προτάσεις για λύσεις στα μεγάλα προβλήματα της χώρας. Σωστά επεσήμανε τις προάλλες η Αννα Διαμαντοπούλου πως η είδηση είναι όταν η αντιπολίτευση θα πει «ναι» στην κυβέρνηση και όχι το αντίθετο.
Μόνο που από την τελευταία φορά που βρέθηκε το ΠαΣοΚ στον ρόλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης έχουν αλλάξει πολλά. Τα δεκαπέντε χρόνια που μεσολάβησαν και ο παραλυτικός αντίκτυπος της κρίσης δεν επιτρέπουν επιστροφή στις πρακτικές του παρελθόντος. Αυτός είναι ένας πραγματικός κίνδυνος για το ΠαΣοΚ που καλείται σήμερα από τη μία να συσπειρώσει το Κέντρο, να κερδίσει τους κεντροαριστερούς, να επαναπατρίσει τους παλαιούς πιστούς του ψηφοφόρους που λοξοδρόμησαν και να κινητοποιήσει όσους απέχουν, κι από την άλλη όλα αυτά να τα κάνει πείθοντάς μας πως αν βρεθεί με εξουσία στα χέρια, δεν θα επαναλάβει τα λάθη του παρελθόντος.
