Οι μικρές ιστορίες δεν χρειάζονται εισαγωγές. Εμφανίζονται ξαφνικά, σαν κομμένες ανάσες, και επιβάλλονται. Δεν σου δίνουν οδηγίες χρήσεως, δεν σε παίρνουν από το χέρι. Απλώς αφήνουν κάτι μπροστά σου – ένα κλειδί, μια ρωγμή, μια παύση. Εσύ διαλέγεις αν θα μείνεις ή θα φύγεις.

Ο Χέμινγκγουεϊ έγραψε κάποτε έξι λέξεις στα πλαίσια ενός στοιχήματος: «For sale: Baby shoes. Never worn». «Προς πώληση: παιδικά παπούτσια. Αφόρετα». Τίποτε άλλο. Eνας τεράστιος κόσμος που δεν σε υποχρεώνει να τον εξηγήσεις. Ο υπαινιγμός είναι μέρος της ιστορίας, κι εκεί βρίσκεται η δύναμη. Oχι σε αυτό που γράφεται, αλλά σε αυτό που μένει απροσδιόριστο, ανοιχτό.

Στα μεγάλα αφηγήματα, οι λέξεις δουλεύουν σκληρά για να γεμίσουν τα κενά. Σε οδηγούν, σου υποδεικνύουν τι να δεις, πώς να το νιώσεις. Οι μικρές ιστορίες κάνουν το αντίθετο. Αφήνουν τα κενά ανοιχτά. Σου προσφέρουν χώρο να προβάλλεις τη δική σου απώλεια, τη δική σου βάση μνήμης. Είναι λακωνικές, σχεδόν ακατάβλητες. Δεν σου επιτρέπουν να κρυφτείς.

Η ζωή είναι μικρές ιστορίες. Είναι ένα όνομα που θυμάσαι χωρίς πρόσωπο. Eνα άγγιγμα που διέκοψε τη ροή του χρόνου. Eνα αντικείμενο που βρέθηκε στον δρόμο. Oσα μένουν έξω από το κείμενο είναι τα πιο σημαντικά. Δεν περιγράφονται. Υπονοούνται. Και οι μικρές ιστορίες αυτό κάνουν. Δεν σου λένε τι να νιώσεις. Απλώς σου αφήνουν το περιθώριο.

Οι μικρές ιστορίες δεν εξηγούν, αρνούνται. Δεν σε καθησυχάζουν, σε προκαλούν. Δεν καταπιάνονται με το αρχικό εισαγωγικό μαστοριλίκι, θέλουν να σε βρουν απροετοίμαστο. Η δύναμή τους είναι η λιτότητα, η απόφαση να πουν λιγότερα για να αφήσουν τον απόηχο να σε ακολουθεί.

Αν κάτι μας ξεβολεύει, είναι το ότι συνηθίσαμε να θέλουμε εξηγήσεις. Οι μικρές ιστορίες όμως δεν έχουν ανάγκη να αποδείξουν κάτι. Υπάρχουν, όπως η ζωή. Ασύλληπτες, σύντομες, γεμάτες σιωπές. Και αν τις καταλάβεις, είναι επειδή σου μίλησαν στα κενά τους. Αν δεν τις αντιληφθείς, τότε ίσως δεν ήσουν έτοιμος να ακούσεις.

Οι μικρές ιστορίες μάς κάνουν να σταθούμε αντιμέτωποι με την ίδια μας τη μνήμη. Μας υπενθυμίζουν πως κάθε τι μικρό φέρει το βάρος μιας ολόκληρης ζωής. Η σιωπή τους δεν είναι αδυναμία, αλλά επιλογή. Δεν προσθέτουν τίποτα περιττό – αφαιρούν ό,τι δεν είναι απαραίτητο, γιατί εκεί κρύβεται η αλήθεια: στο λίγο που μένει, αλλά δεν τελειώνει. Και αυτή η αλήθεια, όσο κι αν φαντάζει φευγαλέα, είναι το μόνο που αντέχει στον χρόνο. Είναι το απόσταγμα, η ουσία που δεν επιδέχεται αλλοίωση. Είναι η ζωή η ίδια, απογυμνωμένη. Καλή χρονιά!