Στην επίσημη ιστοσελίδα του Πανεπιστημίου της Πενσιλβάνια (University of Pennsylvania, ή Penn όπως είναι ευρύτερα γνωστό) το άρθρο σχετικά με την απονομή του Βραβείου Νομπέλ Ιατρικής στην Καταλίν Καρικό (Katalin Kariko) και τον Ντριου Βάισμαν (Drew Weissman) είναι αναρτημένο σε περίοπτη θέση.
Οσο για το περιεχόμενο του άρθρου, αυτό μας πληροφορεί ότι μια τυχαία συνάντηση των δύο ερευνητών του Penn στο φωτοτυπικό μηχάνημα υπήρξε η αρχή μιας συνεργασίας η οποία έλυσε τα βασικό πρόβλημα που εμπόδιζε την αξιοποίηση του mRNA για θεραπευτικούς σκοπούς, ενώ ακολουθούν τα επαινετικά σχόλια της προέδρου και του αντιπροέδρου για τους δύο τιμώμενους. Και σε ένδειξη (αμερικανικής) οικειότητας, ο αντιπρόεδρος αναφέρεται στους ερευνητές με τα μικρά τους ονόματα αποκαλώντας μάλιστα την Καταλίν με το υποκοριστικό της «Κάτι».
Απολύτως αναμενόμενα μοιάζουν τα παραπάνω. Ολα τα πανεπιστήμια πανηγυρίζουν όταν κάποιος δικός τους λαμβάνει την ύψιστη επιστημονική τιμή η οποία αυτομάτως αντανακλάται και στο ίδρυμα όπου αυτός εργάζεται. Υπό κανονικές συνθήκες λοιπόν τίποτε το μεμπτό δεν θα υπήρχε στο διθυραμβικό άρθρο του Penn. Αλλά οι συνθήκες δεν είναι κανονικές! Και για τους παροικούντες την ερευνητική Ιερουσαλήμ η συμπεριφορά του Penn αποτελεί το απαύγασμα της υποκρισίας. Βλέπετε, όπως η ίδια η Καρικό επιβεβαίωσε στη συνέντευξη που έδωσε για την ιστοσελίδα των Βραβείων Νομπέλ «πριν από 10 χρόνια ήμουν στο σπίτι τον Οκτώβριο επειδή είχα απολυθεί από το Πανεπιστήμιο της Πενσιλβάνια, είχα εξαναγκασθεί σε παραίτηση».
Ναι, έτσι ακριβώς έγινε! Παρά την πρωτοποριακή έρευνά της η Καταλίν Καρικό δεν έβρισκε χρηματοδότηση για να συνεχίσει και το Penn αποφάσισε ότι η εξ Ουγγαρίας ορμώμενη ερευνήτρια του ήταν άχρηστη. Λίγο αργότερα εκείνη αναζήτησε εργασία στην BioNTech, τη γερμανική εταιρεία η οποία επένδυε στην ανάπτυξη της τεχνολογίας mRNA και η οποία προφανώς εκτίμησε τη βαθιά γνώση και την εργατικότητα της Καρικό. Η οποία, όπως περιγράφει, άφησε την οικογένειά της στις ΗΠΑ και πηγαινοερχόταν στη Γερμανία κάνοντας η ίδια τα πειράματά της σε ηλικία 58 ετών, τότε που όλοι οι καθηγητές έχουν ερευνητικές ομάδες και απλώς επιβλέπουν τα πειράματα.
Η Καταλίν Καρικό δεν έγινε ποτέ καθηγήτρια. Ισως επειδή ήταν ξένη. Ισως επειδή ήταν γυναίκα. ‘Η ίσως επειδή σκόνταψε στο βαθιά ταξικό, σεξιστικό και καθοδηγούμενο από το κέρδος αμερικανικό ακαδημαϊκό περιβάλλον. Αλλά τι σημασία έχουν τώρα όλα αυτά; Το Νομπέλ έβαλε τα πράγματα στη σωστή τους θέση.
