Ενας χρόνος είναι ίσως μια ασήμαντη στιγμή μπροστά στην αιωνιότητα. Για όσους ζήσαμε όμως, είτε ως φίλο είτε ως δάσκαλο είτε ως συνοδοιπόρο, τον Σταύρο Τσακυράκη, είναι μια καθημερινή ανοιχτή πληγή. Ενας χρόνος χωρίς την έντονη φυσική παρουσία του, χωρίς τις διαρκείς ανιδιοτελείς – πάντα – παρεμβάσεις του, χωρίς την ανήσυχη και αιρετική ματιά του στα όσα συμβαίνουν γύρω μας κάνει ακόμα πιο οδυνηρή, πιο αισθητή την απουσία του.
Τα καθολικά αισθήματα τιμής, αγάπης και σεβασμού μετά την απώλειά του – και συνεχίζουν ακόμη – με πρωτόγνωρη, για τα ελληνικά δεδομένα, έκταση επιβεβαίωσαν τη μοναδική ιδιαιτερότητά του, την πανθομολογούμενη αξία του ως πανεπιστημιακού δασκάλου, ως δημόσιου διανοουμένου, ως υπεύθυνου πολίτη με σταθερές και αδιαπραγμάτευτες αρχές και αξίες.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
