Υπάρχει ένα εβραϊκό ανέκδοτο, που συχνά αποδίδεται στον φιλόσοφο Ησαΐα Μπερλίν, ότι αντισημίτης είναι αυτός που μισεί τους Εβραίους περισσότερο απ’ όσο χρειάζεται. Το ίδιο μπορεί να ειπωθεί για τους αντισιωνιστές. Αλλωστε ο σιωνισμός είναι μια παλαιά έννοια, κεντρική στην εβραϊκή απελευθέρωση πολύ προτού γίνει συνώνυμη με την παλαιστινιακή υποδούλωση.
Τα παραδείγματα «περισσότερου απ’ όσου χρειάζεται» μίσους για τους σιωνιστές είναι πολλά. Το 1975 η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ πέρασε το διαβόητο πλέον ψήφισμα ότι ο σιωνισμός είναι μια «μορφή ρατσισμού». Ο βρετανός ιστορικός Αρνολντ Τόινμπι καταδίκασε τον σιωνισμό τόσο έντονα που τελικά παραδέχτηκε ότι η έχθρα του ήταν «δυσανάλογη» και ότι είχε υπερεφαρμόσει στον σιωνισμό την περιφρόνησή του για τη δυτική αποικιοκρατία.
Αυτό το αίσθημα επιμένει και έχει ενταθεί, ιδίως αφότου το Ισραήλ ξεκίνησε πέρυσι τον πόλεμο στη Γάζα ως απάντηση στην τρομοκρατική επίθεση της Χαμάς.
Συχνά, σε φιλοπαλαιστινιακούς κύκλους, το αίσθημα αυτό υποστηρίζεται από μια ρητορική ολοκληρωτικής πολιτικής ορθότητας που είναι αδίστακτα αδιάφορη προς τις αποχρώσεις της Ιστορίας.
Για παράδειγμα, η καναδοεβραία συγγραφέας Ναόμι Κλάιν συζητά τον μαζικό εκτοπισμό των Παλαιστινίων το 1948, γνωστό ως Νάκμπα, αλλά δεν κάνει καμία αναφορά στον πόλεμο που είχε κηρυχθεί από τους Παλαιστινίους και τις γειτονικές αραβικές χώρες ως απάντηση στο ψήφισμα του ΟΗΕ το 1947 που διαίρεσε την Παλαιστίνη σε δύο κράτη, ένα αραβικό και ένα εβραϊκό. Κατηγορεί επίσης το Ισραήλ ότι θεωρεί τα παιδιά των Παλαιστινίων ως τη μεγαλύτερη απειλή, χωρίς να αναγνωρίζει ότι ο ηγέτης της PLO, Γιάσερ Αραφάτ, πρώτος αναφέρθηκε στη μήτρα της παλαιστίνιας μητέρας ως «το καλύτερο όπλο του παλαιστινιακού λαού».
Ο εβραϊκός αντισιωνισμός είναι τόσο παλαιός όσο ο σιωνισμός. Ρόζα Λούξεμπουργκ, Λέων Τρότσκι, Καρλ Κάουτσκι και πολλοί άλλοι πριν από την Κλάιν. Διανοούμενοι ιδρυτές του Εβραϊκού Πανεπιστημίου της Ιερουσαλήμ, όπως ο Γκερσόμ Σολέμ, και πεφωτισμένοι όπως η Χάνα Αρεντ υποστήριζαν ένα διεθνικό εβροαραβικό κράτος (στο οποίο αντιτίθεντο οι Παλαιστίνιοι).
Ο εβραϊκός διεθνισμός πέθανε στα κρεματόρια του Αουσβιτς και στα γκουλάγκ του Στάλιν. Από τις στάχτες των τραγωδιών αυτών γεννήθηκε ένα εβραϊκό κράτος και το κράτος που δημιούργησε ο σιωνισμός έκανε ειρήνη με βασικά αραβικά κράτη. Απέτυχε στο να κάνει ειρήνη με τους Παλαιστινίους, αλλά όχι επειδή δεν προσπάθησε.
Τίποτα απ’ όλα αυτά δεν αποσκοπεί στο να συγχωρέσει τις αμαρτίες του Ισραήλ στα κατεχόμενα ή να μειώσει τον επείγοντα χαρακτήρα της παλαιστινιακής χειραφέτησης. Σίγουρα δεν αποσκοπεί στο να δικαιολογήσει την αποτρόπαια καταστροφή της Γάζας. Στόχος είναι να επισημάνουμε πώς το μεγαλοπρεπές όραμα της ειρήνης διαστρεβλώνεται όταν μια επίμονα περίπλοκη σύγκρουση περιορίζεται σε μια δυαδική πάλη μεταξύ καλού και κακού.
Ο κύριος Σλόμο Μπεν-Αμι, πρώην υπουργός Εξωτερικών του Ισραήλ, είναι αντιπρόεδρος του Toledo International Center for Peace και συγγραφέας του «Prophets Without Honor: The 2000 Camp David Summit and the End of the Two-State Solution».
