Ο πολιτικός λόγος στην Ελλάδα κυριαρχείται από μεγαλόστομες γενικότητες και ωραιοφανείς επαγγελίες, που συχνά επενδύονται με μεταρρυθμιστικό πρόσημο. Εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις, τομές στη δημόσια διοίκηση, εκσυγχρονισμός θεσμών, αξιολογήσεις διαδέχονται η μία την άλλη ως υποσχέσεις και ξεμένουν συχνά στην αφετηρία ή εγκαταλείπονται κατά την εφαρμογή τους, για να επαναληφθούν κατά τρόπο που θυμίζει τη στροφή 360 μοιρών την οποία είχε επαγγελθεί κάποτε ο ανεπαρκής ακόμα και στα στοιχειώδη πρωθυπουργός μας. Εύλογα η κοινή γνώμη αντιμετωπίζει δύσπιστα τις επαγγελίες, καθώς οι μεταρρυθμίσεις συνήθως αποδεικνύονται έπεα πτερόεντα συντριβόμενες άλλωστε και οσάκις αποτολμώνται από τη σθεναρή αντίσταση κεκτημένων, που ευνοούν κάποιους προνομιούχους ή εκβιαστές. «Οταν κάποιος στην Ελλάδα μιλάει για τομές και ρήξεις, επευφημείται από το σύνολο του ακροατηρίου, φτάνει αυτές να αφορούν τους άλλους» διαπιστώνει στο πρόσφατα εκδοθέν βιβλίο του «Μεταρρυθμίσεων Ανάβασις» ο αντιπρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας Κωστής Χατζηδάκης, ο οποίος ως υπουργός αντιμετώπισε μαζικές αντιδράσεις ακόμα και εκ των ένδον στην προσπάθειά του να προωθήσει σειρά πραγματικών μεταρρυθμίσεων, που αποδείχθηκαν πολλαπλά ωφέλιμες από οικονομικής πλευράς και όχι μόνο. Δέχθηκε όμως τότε καταιγισμό αντιδράσεων, ακόμα και απειλή ζωής, από τους μικρόνοες οπαδούς της στασιμότητας και του φαύλου κρατισμού.

Ενα δείγμα μόνο από το τι σημαίνει πραγματική μεταρρύθμιση και πόσο ωφέλιμη είναι για το γενικό σύνολο συνιστά η περίφημη ιδιωτικοποίηση της Ολυμπιακής Αεροπορίας. Ας θυμηθούμε – γιατί δυστυχώς γρήγορα ξεχάστηκε – ότι η κρατικοποιηθείσα τη δεκαετία του ’70 Ολυμπιακή Αεροπορία είχε εξελιχθεί σε ένα άπληστο παράσιτο που απομυζούσε τον κρατικό προϋπολογισμό και συνεπώς τους φορολογουμένους. Χάρη στους «αγώνες» των προνομιούχων συνδικαλιστών της με τις συνεχείς απαιτήσεις, στάσεις εργασίας, απεργίες και κάθε άλλου είδους εκβιασμούς είχε καταλήξει να στοιχίζει 1 εκατ. ευρώ την ημέρα, δηλαδή περίπου 400 εκατ. τον χρόνο ως έλλειμμα, ενώ τα χρέη της λόγω ελλειμμάτων και δανείων είχαν υπερβεί τα 2,5 δισ. ευρώ. Αυτό το άγος βάλθηκε και πέτυχε να εξαλείψει ως υπουργός Μεταφορών ο κ. Χατζηδάκης με ευρηματικότητα, ευελιξία αλλά και πείσμα, με αποτέλεσμα να μεταβιβαστεί στην ιδιωτική πρωτοβουλία. Το στοίχημα που είχε αποδεχθεί ο επίμονος Κρητικός κερδήθηκε με κόστος που θεωρήθηκε μεν υψηλό, καθώς ανήλθε σε 1,26 δισ. ευρώ, αλλά αποδείχθηκε ελάχιστο, καθώς αντιπροσώπευε μόλις τριών χρόνων ελλείμματα.

Ταυτόχρονα από το προνομιούχο προσωπικό κανένας δεν έχασε τη θέση του, αφού όσοι δεν αποχώρησαν με πλούσιες επιδοτήσεις απορροφήθηκαν από τη νέα εταιρεία ή σε άλλες θέσεις στο Δημόσιο. Και έκτοτε αντί ζημιών το Δημόσιο εισπράττει πια εκατοντάδες εκατομμύρια από τα κέρδη της Aegean, ενώ ταυτόχρονα οι αεροπορικές μεταφορές έγιναν υποδειγματικές με διεθνή αναγνώριση, οι δε φορολογούμενοι έπαυσαν να ξεζουμίζονται προς χάριν των προνομιούχων της Ολυμπιακής, όπως αναλύεται λεπτομερώς στο αποκαλυπτικό βιβλίο του κ. Χατζηδάκη.

Πρόκειται για ένα απτό παράδειγμα του τι σημαίνει πράγματι μεταρρύθμιση για το Δημόσιο και τους πολίτες, που δυστυχώς δεν προβάλλεται παρά την ακαταμάχητη πειστικότητά του. Ελπίζεται ότι έστω και καθυστερημένα θα χρησιμοποιηθεί ως περίτρανη απόδειξη της πρακτικής χρησιμότητας των μεταρρυθμιστικών προεκλογικών επαγγελιών της Νέας Δημοκρατίας.