Σε μια εποχή υποχώρησης των παραδοσιακών πολιτικών δυνάμεων στον δυτικό κόσμο και ενώ στη Γαλλία ήταν εμφανής ο κίνδυνος κατάληψης της εξουσίας από την ακροδεξιά Μαρίν Λεπέν, εμφανίστηκε ο 40χρονος Εμανουέλ Μακρόν ανατρέποντας το πολιτικό σκηνικό και υποσχόμενος βαθιές μεταρρυθμίσεις τόσο για τη γαλλική οικονομία, όσο και για την ευρωζώνη. Δεκαοκτώ όμως μήνες μετά την εκλογή του στην προεδρία της Δημοκρατίας, ένα κύμα οργής και αγανάκτησης ανατρέπει τώρα τη δική του ανατροπή, με αποτέλεσμα να τον υποχρεώσει να κάνει πίσω ολοταχώς για να διασωθεί πολιτικά. Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει αυτό με τους γάλλους προέδρους, αλλά είναι η πρώτη φορά που η οργή στρέφεται με τόσο έντονο τρόπο προσωπικά κατά του προέδρου, καθώς στις προηγούμενες περιπτώσεις τα κόμματα που στήριζαν τους προέδρους απορροφούσαν τους κραδασμούς. Σήμερα λοιπόν ο «βασιλιάς» είναι γυμνός και μόνος διότι το Κίνημα που δημιούργησε δεν απέκτησε ρίζες στη γαλλική κοινωνία και δεν μπορεί να τον προστατεύσει.
Το λάθος του δεν ήταν η σωστή απόφαση να προχωρήσει στις μεταρρυθμίσεις εκείνες που ήταν επιτακτικά αναγκαίες για να ορθοποδήσει η γαλλική οικονομία και να μπορέσει να αποκτήσει ανταγωνιστικό χαρακτήρα απέναντι κυρίως στη Γερμανία, ώστε να επαναλειτουργήσει σε ίση βάση ο γαλλογερμανικός άξονας, που αποτελεί την ατμομηχανή της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.
Το λάθος του ήταν ότι εφάρμοσε τις μεταρρυθμίσεις αυτές κατά τρόπο αλαζονικό, υπερεκτιμώντας τις δικές του προσωπικές δυνατότητες και αποφεύγοντας να εξηγήσει επαρκώς το νόημα των νέων επώδυνων μέτρων, που μόνο φιλολαϊκά δεν ήταν. Δημιούργησε έτσι την εντύπωση, σε μια εποχή αμφισβήτησης των πάντων μέσα στο γνωστό κλίμα λαϊκισμού, ότι είναι ο «πρόεδρος των πλουσίων». Το αποτέλεσμα ήταν να ξεσηκωθεί η «άλλη Γαλλία» της παραμερισμένης περιφέρειας, με τους πολίτες εκείνους που τα φέρνουν δύσκολα στο τέλος κάθε μήνα.
Ενας ξεσηκωμός τον οποίο δεν προκάλεσαν τα παραδοσιακά κόμματα για να πάρουν το αίμα τους πίσω, αλλά εκδηλώθηκε αυθόρμητα, μετά την επιβολή υπέρμετρης φορολογίας στη βενζίνη, που υπήρξε η αφορμή αλλά όχι η αιτία αυτής της διαμαρτυρίας, στην οποία εισχώρησαν ποικίλα αναρχικά, ακροαριστερά και ακροδεξιά περιθωριακά στοιχεία που επιδόθηκαν στις γνωστές πρωτοφανείς καταστροφές. Οχι αυτή τη φορά στην αριστερή όχθη του Σηκουάνα, όπως τον Μάη του ’68, αλλά στις λεγόμενες καλές συνοικίες όπου κατοικούν οι πλούσιοι. Ενα τεράστιο κίνημα διαμαρτυρίας, καθοδηγούμενο από SMS, χωρίς αντιπροσωπευτική ηγεσία με την οποία θα μπορούσε να διαπραγματευθεί το καθεστώς. Ετσι τώρα όλα τα ενδεχόμενα στην εσωτερική πολιτική σκηνή παραμένουν ανοικτά, ενώ αυτό που είναι βέβαιο είναι ότι όσο διαρκεί η κρίση αυτή οι φιλόδοξες επιδιώξεις του Εμανουέλ Μακρόν για την ενοποίηση της ευρωζώνης πάνε περίπατο, και αυτό δεν αφορά μόνο τους Γάλλους.
