Αν ο κ. Γιώργος Κυρίτσης ήταν κανονικός άνθρωπος, όχι τόσο κορέκτ αριστερός, θα καταλάβαινε ευκολότερα τι ακριβώς είναι οι μολότοφ. Δεν θα χρειαζόταν να του επισημάνουν φίλοι και αντίπαλοι ότι είναι ένα όπλο φονικό. Δεν θα ήταν ανάγκη να θεραπεύσουν την αμνησία του υπενθυμίζοντας την τραγωδία της Μarfin, όπου τρεις εργαζόμενοι, η μία έγκυος, πλήρωσαν με τη ζωή τους την εκδικητική μανία, το μηδενιστικό μίσος των εραστών της καταστροφής.
«Δεν θυμάμαι τόσα χρόνια που δημοσιογραφώ να έχει σκοτωθεί κανείς από μολότοφ» είπε! Δεν υπήρχε καν στο μυαλό του η αποτρόπαια δολοφονία, όπως ομολόγησε την επομένη, όταν υποχρεώθηκε με κομματική εντολή σε μακροσκελή συγγνώμη. Τι υπήρχε στο μυαλό του; Μα η αγαθή εκδοχή των μολότοφ! Η ακίνδυνη, που δεν σκοτώνει αλλά αποτελεί τη ρουτίνα των φετιχιστών της βίας: «Είχα στο μυαλό μου τις συγκρούσεις που συχνά παρατηρούμε (sic) στον δρόμο, σε πολιτικές και αθλητικές εκδηλώσεις»! Δεν έχει ακούσει τίποτα για το κάψιμο της Αθήνας το 2008. Για τον κατ’ έθιμο εβδομαδιαίο εμπρησμό αυτοκινήτων, λεωφορείων και τρόλεϊ στο χαλιφάτο των Εξαρχείων. Δεν είχε φτάσει στα γραφεία της «Αυγής», όπου διακονούσε την κομματική δημοσιογραφία τόσα χρόνια, η φρίκη της βίας που καταστρέφει δημόσια και ιδιωτική περιουσία, που τρομοκρατεί πολίτες, που τραυματίζει αστυνομικούς και σκοτώνει πότε-πότε.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
