Ανεβαίνοντας την Κηφισίας, στο ύψος των Αμπελοκήπων, εκεί όπου εννιά φορές στις δέκα έχει μποτιλιάρισμα, μπορεί κανείς ακόμη να διακρίνει τους Ολυμπιακούς Κύκλους στο οδόστρωμα. Είκοσι χρόνια τώρα, επιμένουν εκεί.
Τι κι αν μεσολάβησε μία χρεοκοπία και ένα υπερδεκαετές εθνικό ναυάγιο που μας άφησε πιο φτωχούς, πιο φοβικούς, πιο απαισιόδοξους, πιο επιφυλακτικούς και πιο ανοιχτούς στην Ακροδεξιά και στον ανορθολογισμό των ψεκασμένων; Το σύμβολο των Ολυμπιακών Αγώνων παραμένει. Ευδιάκριτος καταλύτης αναστοχασμού. Αλλος το βλέπει ως κομμάτι μιας άλλης, αμαρτωλής εποχής, που το εύκολο κλισέ τη θέλει σφραγισμένη με αστακομακαρονάδες και διακοποδάνεια.
Αλλος πάλι, επιλέγει να σταθεί σε εκείνη την ανεπανάληπτη αίσθηση μιας πραγματικά συλλογικής προσπάθειας που στέφθηκε από επιτυχία. Μια χώρα, ένας λαός, που για δεκαπέντε μέρες έδειξε τον καλύτερό του εαυτό. Δεν τον επινόησε, ούτε τον προσποιήθηκε. Απλά δεν επέτρεψε στην τοξική πλευρά και στα κατώτερα ένστικτά του να κυριαρχήσουν.
Ατμόσφαιρα Ολυμπιακών Αγώνων μού θύμισε το σκηνικό εν όψει, κατά τη διάρκεια αλλά και μετά τον ιστορικό θρίαμβο του Ολυμπιακού στο Europa Conference League. Από την άψογη οργάνωση και τον συντονισμό της Αστυνομίας και όλων των εμπλεκόμενων υπηρεσιών, όπως τα μέσα μεταφοράς, ως τις εικόνες από τις κερκίδες με οικογένειες φιλάθλων που ήταν εκεί χωρίς φόβο και επιφυλάξεις. Μια ερυθρόλευκη θάλασσα χαράς μέσα στη Νέα Φιλαδέλφεια. Χωρούσε στο μυαλό μας αυτή η εικόνα μέχρι προχθές;
Πολλά μπορεί να σκεφτεί κανείς. Να είναι όμως τυχαίο πως και τις δύο αυτές φορές που δείξαμε τον καλύτερό μας εαυτό, ξέραμε ότι μας βλέπουν και οι «απ’ έξω»; Θυμάμαι τη γιαγιά μου που κρατούσε το καλό σερβίτσιο για τους μουσαφιραίους. Τα καλά ρούχα για όταν θα έχουμε επισκέψεις. Και το σπίτι έπρεπε να αστράφτει όταν είχαμε κάποιον φιλοξενούμενο. Σαν να μην αξίζαμε εμείς από μόνοι μας καλά ρούχα, καλό σερβίτσιο και ένα πεντακάθαρο και τακτοποιημένο σπίτι.
Ελεγα σε έναν καλό συνάδελφο από το αθλητικό τμήμα, πως θα ήθελα να μπορώ να παίρνω τον τετράχρονο γιο μου και να πηγαίνουμε στο γήπεδο, με την ίδια χαρά και την ίδια ανεμελιά που πάμε σινεμά. «Αυτό ίσως το ζήσει μια μέρα ο γιος σου με τα δικά του παιδιά», μου απάντησε. Σίγουρα ξέρει καλύτερα, αλλά επίσης σίγουρα, αξίζουμε καλύτερα. Οχι σε τριάντα χρόνια, αλλά σήμερα. Και μπορούμε να το πετύχουμε. Αρκεί να πιστέψουμε πως αξίζουμε κάθε μέρα να τρώμε σε ένα καλό σερβίτσιο, να φοράμε τα καλά μας ρούχα και να ζούμε σε ένα αστραφτερό σπίτι.
