Mας αρέσει, είτε για λόγους ταξινόμησης είτε για λόγους εντυπωσιασμού, να χρησιμοποιούμε απόλυτους χαρακτηρισμούς για καλλιτέχνες. Ο καλύτερος, ο σπουδαιότερος, κ.λπ. Παρά το γεγονός πως η τέχνη δεν είναι πρωταθλητισμός και τέτοιου είδους αξιολογήσεις είναι βαθιά υποκειμενικές, να που έρχεται ο θάνατος ενός μουσικού για να τα ακυρώσει όλα αυτά. Ο Γιάννης Σπάθας ήταν ο καλύτερος «ηλεκτρικός» κιθαρίστας που έβγαλε αυτή η χώρα. Η ταύτιση επάνω σε αυτή την παραδοχή είναι σχεδόν καθολική, τόσο από συναδέλφους του όσο και από τον κόσμο που αγαπάει τη μουσική.
Ο κιθαρίστας των Socrates ήταν ένας πρωτοπόρος μουσικός από τότε, αλλά και αργότερα όταν ενεργοποιήθηκε στο ελληνικό τραγούδι έκανε τομές και έφτιαξε δική του πατρίδα στο σώμα του τραγουδιού μας. Εξαιρετικός δεξιοτέχνης, που είχε όμως την ωριμότητα, την παιδεία και τη σοφία να μη γλιστρήσει ποτέ στο αμάρτημα της επίδειξης, αλλά να υπηρετήσει το ατόφιο, το καθαρό αίσθημα.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
