Εχετε δει ποτέ τον Μιχάλη Χρυσοχοΐδη να γελάει; Δεν νομίζω. Μπορεί ο άνθρωπος να γίνεται ανοιξιάτικο περιβόλι στις προσωπικές του στιγμές, αλλά δημοσίως δεν του φεύγει ούτε χαμόγελο. Το ύφος του είναι μονίμως συντονισμένο με την κατήφεια.
Συχνά δε η έκφρασή του παίρνει το σχήμα της καρτερικότητας, σου δίνει την εντύπωση κάποιου που υπομένει μια μοίρα από την οποία δεν μπορεί να ξεφύγει. Σαν κάτι καλόγερους που κλείνονται στα κελιά τους και αυτομαστιγώνονται γιατί πιστεύουν ότι ο πόνος είναι το μόνο που τους πρέπει. Με εντελώς υπηρεσιακά κριτήρια, αυτό το ύφος αποδίδει. Μεταφέρει πιο εύκολα την πίεση προς τα κάτω.
Ο Χρυσοχοΐδης δεν ξέρει, απλώς, την Κατεχάκη. Γνωρίζει και πού βρίσκεται ο ηλεκτρολογικός πίνακας σε κάθε όροφο. Μπορεί να πέσει καμιά ασφάλεια, να είναι μόνος του χαράματα στο γραφείο και να πάει να την αλλάξει. Συνεπώς η επιλογή του Μητσοτάκη να του ξαναδώσει το χαρτοφυλάκιο του εθνικού σερίφη ήταν σωστή. Αυτό που δεν γνωρίζουμε είναι αν η κατάσταση στο πεδίο της ασφάλειας συμμαζεύεται μόνο με την αλλαγή ηγεσίας. Αλλά, εντάξει, από κάπου πρέπει να ξεκινήσει κανείς.
Ο Αδωνις Γεωργιάδης είναι ο νέος υπουργός Υγείας. Αυτό είναι αναβάθμιση ή καψώνι; Σίγουρα πρόκειται για μια καρέκλα με καρφιά. Ομως αν θυμηθείτε τα ονόματα που έχουν κάτσει πίσω από το ίδιο γραφείο, θα διαπιστώσετε ότι κανένας τους δεν τραυματίστηκε πολιτικά. Στο πεδίο της υγείας χρειάζεται ένας άνθρωπος που δεν έχει πρόβλημα να συγκρούεται κατά μέτωπο. Ο Γεωργιάδης, ως πολιτικός, αρέσκεται στις κουτουλιές. Η σύγκρουση αποτελεί υπαρξιακό στοιχείο για το πολιτικό του προφίλ.
Ακόμα και αν παίζει ξύλο με υγειονομικούς, θα είναι συμβατό με τον χαρακτήρα του και το πολιτικό προϊόν που προσφέρει στο εκλογικό του κοινό. Εκτός των άλλων, θα χαρίσει και θέαμα που προσμετράται θετικά στη σφαίρα των εντυπώσεων. Ας πούμε την ώρα που θα βάζει τις φωνές στους γλεντζέδες του Ερυθρού Σταυρού, θα σπρώχνει και το φορείο με τον ασθενή. Αφήστε που θα αναβιώσει και το el classico με τον Πολάκη.
Ρώτησα τον Δημήτρη Μαύρο της MRB αν η κοινή γνώμη ασχολείται στα αλήθεια με τους ανασχηματισμούς και τις αλλαγές προσώπων. «Ελάχιστα, ένα μικρό κομμάτι της» ήταν η απάντηση του. Σωστό. Η κοινή γνώμη ενδιαφέρεται για τα οικονομικά και κυρίως για την ακρίβεια.
Και αυτόν τον καιρό στις παρέες συζητεί για τον γάμο ομοφύλων και την τεκνοθεσία. Βρίσκεται εν πλήρει αρμονία με τις πολιτικές και δημοσιογραφικές παρέες. Και αυτές με τον γάμο ασχολούνται. Δεν τίθεται θέμα αν θα έρθει το νομοσχέδιο. Θα έρθει. Ομως ο χρόνος έχει σημασία. Αρμοδίως πληροφορούμαι ότι εξετάζεται πολύ σοβαρά η πιθανότητα να κατατεθεί στα θερινά τμήματα της Βουλής. Ως μεθόδευση θα είναι αποτελεσματική, αλλά συνάμα άτολμη, σχεδόν δειλή.
Αν μια κυβέρνηση με ηγεμονική θέση στο πολιτικό σκηνικό και με διάθεση υπογράμμισης κεντρώου στίγματος φτάσει να παίζει κρυφτούλι με την αντίδραση και τους αναχρονισμούς, τότε το μήνυμα θα είναι απογοητευτικό. Και από το να ψελλίζει μισόλογα ή να απλώνει και να μαζεύει το θέμα ως τα όρια της τετραετίας, καλό θα ήταν ο Πρωθυπουργός να βγει και να εξηγήσει μερικά βασικά πράγματα.
Να θυμίσει, ας πούμε, ότι οι κοινωνίες εξελίσσονται, αναγνωρίζοντας ακόμα και ως σκιά στο ιστορικό προφίλ της ΝΔ την καταψήφιση του πολιτικού γάμου και της αποποινικοποίησης της μοιχείας. Να μιλήσει για τα παιδιά των ομόφυλων ζευγαριών και τα δικαιώματά τους. Να εξηγήσει, επιτέλους, ότι η ισότητα στα δικαιώματα αποτελεί τμήμα του ευρωπαϊκού κεκτημένου και πως, ούτως ή άλλως, κάποια στιγμή η χώρα θα υποχρεωθεί με ταπεινωτικό τρόπο, από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, να θεσμοθετήσει τα αυτονόητα.
Και να ζητήσει από τους διαφωνούντες να αναρωτηθούν σε ποιο πεδίο επηρεάζεται η δική τους ζωή από την ευτυχία άλλων ανθρώπων. Θα μπορούσε να το φέρει και πριν από τις ευρωεκλογές. Για να πει στους ψηφοφόρους του, ειδικά στους κεντρώους, ότι η μεταρρυθμιστική ατζέντα υπαγορεύεται από το παρόν και το μέλλον, όχι από το παρελθόν.
Και μετά να αράξουμε όλοι στο πλάι και να περιμένουμε τον πρώτο γάμο ομοφύλων στο δημαρχείο της Αθήνας. Και για να γίνει πιο ωραία η πλάκα, θα πάμε κρατώντας σημαίες της Παλαιστίνης.
