Ξεχάστε το Game of Thrones. Ηρθε το Game of Clowns. Ελληνική παραγωγή με τεράστιο καστ. Εκτός και αν γίνει με κινούμενα σχέδια. Ας πούμε ο ΣΥΡΙΖΑ δεν χρειάζεται πλέον ρεπόρτερ, αλλά καρτουνίστα. Ετοιμος για την Disney. Να βγουν και τα χρήματα που ζητάει ο πρόεδρος για να καλυφθούν τα έξοδα της «Αυγής».
Εκτός και αν το δώσουν όλο στον Λαζόπουλο να το ανεβάσει στη σκηνή. Ο άνθρωπος μπορεί ως φίλος του ΣΥΡΙΖΑ να αισθάνεται αμήχανος, αλλά ως καλλιτέχνης έχει πλέον μπροστά του ένα λιβάδι με πολύχρωμα λουλούδια. Μέσα μου τον ακούω να εκφέρει, με την προφορά της πλουσίας από τους Μήτσους, το όνομα της Ζανέτ Τσίπρα.
Η Ζανέτ βγήκε απέναντι από τον Κασσελάκη, αλλά της απάντησε καταλλήλως ο αδελφός του Στέφανου. Τώρα μένει να μπλεχτεί και ο εξάδελφος Κασσελάκη για να αναλάβει τον Γιώργο Τσίπρα. Είναι, απλώς, υπέροχο. Δροσερό σαν κρύο καρπούζι. Και αν βρει ο Στέφανος φθηνή φέτα θα τη σερβίρει από δίπλα.
Στο μεταξύ ο ίδιος ο Αλέξης σιωπά. Και καλά κάνει. Είναι φιλοξενούμενος στο κόμμα. Και δεν θέλει και πολλά ο Στέφανος. Τον διαγράφει και βάζει τη Φάρλι να το ανακοινώσει. Και άντε μετά, ολόκληρος Τσίπρας, να κυκλοφορεί ως ανεξάρτητος, ανέστιος βουλευτής, με τους ονειροπαρμένους που περιμένουν την ίδρυση νέου κόμματος. Αλλά εντάξει, θα είναι η Ζανέτ και ο εξάδελφος Γιώργος από δίπλα. Είναι μία αρχή. Προς το παρόν, όμως, ο Τσίπρας, ο άνθρωπος που τα έβαλε με τους ισχυρούς του πλανήτη, εκείνος που ξενύχτησε τη Μέρκελ, δεν τολμά να πει μια καθαρή κουβέντα. Βάζει μπροστά το σόι, άντε και την Ολγα, που και αυτή θεωρείται πλέον της οικογένειας. Και δέχεται καθημερινά τις μικρές δόσεις εξευτελισμού που του χορηγεί ο Κασσελάκης. Προφανώς άρχισε να συνηθίζει.
Ασφαλώς και αυτοί οι 87 που υπογράφουν την επιστολή εναντίον του Κασσελάκη έχουν βγει μέσα από τα πιο υγρά πολιτικά του όνειρα. Επιτέλους, θα μείνει μόνος. Μπορεί να κλείσει και ένα δίκλινο σε ξενοδοχείο για να κάνει καταστατικό συνέδριο. Δεν είναι μόνο τα τρολ που αμολήθηκαν σαν πεινασμένα ζόμπι για να κατασπαράξουν τους αμφισβητίες. Είναι και που όλοι αυτοί ζέχνουν ναφθαλίνη. Αν σταθούν δίπλα στον Κασσελάκη, στα μάτια του απλού ψηφοφόρου μεγαλώνουν άλλα δέκα χρόνια. Και συμπεριφέρονται σαν να λησμονούν κάτι πολύ σημαντικό όταν μετρούν και ζυγίζουν τον αντίπαλο. Εκείνος μπορεί να φτάσει στα άκρα. Ο Κασσελάκης θα έχει πάντα τα λεφτά του και την Αμερική. Η ζωή του είναι αλλού, εδώ ζει την περιπέτεια. Αυτοί τι έχουν;
Ζάπινγκ. ΠαΣοΚ. Και εκεί έχει καρτούν. Ιζνογκούντ. Θέλει να γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη. Σοβαρά τώρα. Παρακολουθείς τις κινήσεις του Χάρη Δούκα και δεν πιστεύεις αυτό που βλέπεις. Αναρωτιέσαι αν είναι αφελής ή τυφλωμένος από την έπαρση. Μα, τι κάνει αυτός ο άνθρωπος; Είναι δυνατόν να ισχυρίζεται ότι μπορεί να κρατήσει και τα δύο καρπούζια κάτω από τη μικρή του μασχάλη; Και πόσο σοβαρός μπορεί να είναι ένας δήμαρχος όταν, εμμέσως πλην σαφώς, μας δηλώνει ότι η Αθήνα δεν είναι η πρώτη του προτεραιότητα; Θα μας λέει, δηλαδή, ότι μπορεί να αλλάξει τη χώρα, αλλά την ίδια στιγμή θα αδυνατεί να μαζέψει τα σκουπίδια στην Αθήνα. Το ΠαΣοΚ χρειάζεται κάτι άλλο. Μία έκπληξη. Μπορεί και να τη δούμε.
Καρτούν έχει και στην κυβέρνηση. Γαλάζια στρουμφάκια στριφογυρίζουν γκρινιάζοντας γύρω από καρέκλες και ποσοστά που ξεφτίζουν. Και πέτυχαν, λένε, να αναθεωρηθεί το καθεστώς φορολόγησης ελευθέρων επαγγελματιών. Δεν έχει σημασία τι κοστίζει στον προϋπολογισμό. Σημασία έχει πόσο κοστίζει στην κάλπη. Στο μεταξύ έτσι και γίνει το, προβλεπόμενο, εκλογικό ατύχημα στη Γαλλία, οι αγορές θα εκδηλώσουν ίλιγγο, το χρήμα θα γίνει ακριβότερο και εμείς εδώ θα ψαχνόμαστε επειδή κάναμε μεγάλα ανοίγματα. Αλλά εντάξει, το καλοκαίρι είναι στην αρχή και πάντα φαίνεται μακρύ, σαν να μην έχει τέλος.
Και για το τέλος, η πατρίδα του καρτούν. Βλέπεις τις καλύτερες φάσεις από το προεδρικό debate. Εχεις μπροστά σου δύο υποψηφίους. Ο ένας δεν μπορεί να σκεφτεί και ο άλλος σκέφτεται εντελώς παράλογα. Ποιος από τους δύο είναι καλύτερος; Σίγουρα αυτός που δεν μπορεί να σκεφτεί. Πάμε, ρε Τζο! Οχι από εκεί! Εκεί είναι το WC…
