Ρώτησαν κάποτε τον Στάλιν αν φοβάται τον Πάπα. Αυτός αναρωτήθηκε «μα πόσα στρατεύματα έχει ο Πάπας;». Θα μπορούσε και εδώ ο καλόπιστος αναγνώστης να αναρωτηθεί μα τι κόσμο έχει η ΔΗΜΑΡ και ασχολείται ο αρθρογράφος με αυτή. Δεν έχει καθόλου κόσμο, μια παρέα είναι. Ο συμβολισμός όμως της ΔΗΜΑΡ, ειδικά σήμερα που η δημοκρατία απειλείται, είναι ακόμη τεράστιος. Γιατί ο πάλαι ποτέ χώρος της Ανανεωτικής Αριστεράς, αντιτιθέμενος στον σοβιετικό ολοκληρωτισμό, εξέφρασε στην Ελλάδα αυτό που η σοσιαλδημοκρατία εξέφραζε στη Δυτική Ευρώπη υποστηρίζοντας το πρωτείο της Δημοκρατίας έναντι του σοσιαλισμού. Στοιχείο απαραίτητο για τη διαμόρφωση της ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας.
Την περασμένη Κυριακή η πλειοψηφία της Κεντρικής Επιτροπής της ΔΗΜΑΡ αποφάσισε την υπερψήφιση της συμφωνίας των Πρεσπών. Κατ’ ορισμένους, όμως, αποφάσισε να συρθεί στην εργαλειοποίηση του ζητήματος που επιδιώκει ο Πρωθυπουργός για να αλώσει την Κεντροαριστερά. Αυτή η απόφαση προκάλεσε την αρνητική εξέλιξη της διαγραφής του προέδρου της Θανάση Θεοχαρόπουλου. Καμία πρωτοτυπία σ’ έναν χώρο που πριν από 10 χρόνια διέγραψε τον Κώστα Σημίτη, τον καλύτερο πρωθυπουργό τουλάχιστον της μεταπολεμικής Ελλάδας, και τον Απρίλιο του 2017 διέγραψε τον γραμματέα του ΠΑΣΟΚ Στέφανο Ξεκαλάκη επειδή τόλμησε να ζητήσει συνέδριο ενοποίησης του χώρου από εκλεγμένους σύνεδρους. Αυτό δηλαδή που πρότεινε η Φώφη Γεννηματά υπό την πίεση πλέον των αδιεξόδων του Κινήματος Αλλαγής.
Αυτή η ενοποίηση ήταν, υποτίθεται, και «κορόνα στο κεφάλι» της σημερινής ηγετικής ομάδας της ΔΗΜΑΡ. Αντί λοιπόν αυτή η ηγεσία να αδράξει την ευκαιρία και να διαμορφώσει επιτέλους συμμαχίες με τον κόσμο του ΠαΣοΚ, του μόνου κόμματος που έχει ακόμη κοινωνικές αναφορές, πράγμα που επανειλημμένως της είχε προταθεί, για να μπορέσει να σταθεί εκλογικά στα πόδια της, αποφάσισε εν κενώ λογικής πως η διαγραφή από την Κοινοβουλευτική Ομάδα του Θεοχαρόπουλου σημαίνει και διαγραφή της ΔΗΜΑΡ από το ΚΙΝΑΛ. Ράβδος εν γωνία, άρα βρέχει.
Ετσι και αλλιώς όμως η Εκτελεστική Επιτροπή και ο πρόεδρος δεν είναι τα όργανα που δικαιούνται να λάβουν μια απόφαση κεφαλαιώδους σημασίας για αυτόν τον χώρο. Μόνο η Κεντρική Επιτροπή – ή ένα συνέδριο – δικαιούται να λάβει μια τέτοια απόφαση. Πέντε μέλη της ΕΕ εξέφρασαν την αποφασιστικότητά τους να μην επιτρέψουν, τώρα στα στερνά του, να περάσει αυτός ο χώρος σε λογικές του «έθεσαν εαυτόν εκτός κόμματος». Μια τέτοια λογική επιδιώχθηκε να περάσει με τη φράση «η επιθυμία ορισμένων μελών της ΔΗΜΑΡ να συνεχίσουν στο ΚΙΝΑΛ είναι σεβαστή. Θα αποτελεί όμως μια καθαρά προσωπική τους απόφαση». Φράση που για όσους γνωρίζουν τον χώρο αποτελεί μνημείο σταλινισμού και η οποία μετά τη σώφρονα αντίδραση της αντιπολίτευσης και μελών της πλειοψηφίας απαλείφτηκε. Αυτό το κόμμα δεν είναι μονοπρόσωπη εταιρεία να αποφασίσει ο «ιδιοκτήτης» ποιος θα πάει και πού. Το τι θα γίνει τελικά, αν θα παραμείνει η ΔΗΜΑΡ στο ΚΙΝΑΛ ή θα «πάει» στον ΣΥΡΙΖΑ, στην μόνη εναλλακτική που της απομένει, θα το αποφασίσουν τα εκλεγμένα όργανα του κόμματος όπως προβλέπει το καταστατικό. Ενώ το τι θα κάνουν τα μέλη της θα το αποφασίσουν τα ίδια και όχι η όποια ηγεσία. Να μην τρελαθούμε κιόλας.
Αν μη τι άλλο, αν κάτι ξεχώριζε τον χώρο της Ανανεωτικής Αριστεράς από τα άλλα κόμματα ήταν η τήρηση των δημοκρατικών διαδικασιών ως κόρη οφθαλμού. Ο Φώτης Κουβέλης σεβάστηκε αυτές τις διαδικασίες και αποχώρησε. Η προσπάθεια ορισμένων να στείλουν από το 2014 τη ΔΗΜΑΡ στον ΣΥΡΙΖΑ πάει να γίνει εκούσια ή ακούσια πραγματικότητα τώρα. Μερικοί πρωταγωνιστές είναι οι ίδιοι. Η επανάληψη όμως δεν είναι ούτε τραγωδία, ούτε φάρσα. Είναι τραγέλαφος. Μικρός ναπολεοντισμός χωρίς καν μικρό Ναπολέοντα.
Αν εν τέλει δεν συγκληθεί η ΚΕ για να αποφασίσει τι θα γίνει, αν η σφραγίδα ΔΗΜΑΡ καταλήξει στην Κουμουνδούρου, τότε απομένει έξω από την Αγίου Κωνσταντίνου να γραφεί «Sic transit gloria mundi» («Ετσι παρέρχεται η δόξα του κόσμου»).
Ο κ. Γιώργος Σιακαντάρης είναι δρ Κοινωνιολογίας.
