Τις προάλλες σε μια παρέα, που προσπαθούσαμε να βρούμε απάντηση στο θεμελιώδες ερώτημα γιατί συνεχίζεται ακόμη και στην άκρη του γκρεμού η κατάρα των προοδευτικών ανθρώπων να μην μπορούν να ενωθούν σε κοινούς πολιτικούς φορείς, αφήνοντας το σκοτάδι να αλωνίζει, μου ξέφυγε μια φράση που χρειάστηκε μετά αρκετή επεξήγηση.
«Σκεφτείτε πόσα χρόνια έχει να βγάλει η Ελλάδα αλλά και η Ευρώπη έναν χαρισματικό αριστερό ηγέτη». Το «χαρισματικός» είναι παρεξηγήσιμο γιατί το έχουμε πληρώσει αρκετά, με ανέξοδο λαϊκισμό, φύκια για κορδέλες και έναν μεσσιανισμό που δεν ταιριάζει στην Αριστερά.
Εκείνο που εννοούσα είναι άνθρωποι με ενωτικό όραμα, στο ύψος της ευθύνης. Δεν τρέφω σχεδόν καμία ελπίδα και δεν το περιμένω από τους υπάρχοντες πολιτικούς σχηματισμούς. Αυτές οι συμμαχίες δεν προτείνονται και δεν δημιουργούνται σε συζητήσεις κλειστών γραφείων όπου οι προσωπικές φιλοδοξίες και οι ευκαιρίες επαγγελματικής ανέλιξης πρυτανεύουν.
Επιβάλλονται από κάτω προς τα πάνω. Δεν τα έχω με εκείνους, με μας τα έχω. Είναι τουλάχιστον αστείο να θεωρούν πως ο κόσμος βλέπει σοβαρές ιδεολογικές διαφορές και αντικειμενική δυσκολία σύγκλισης ανάμεσα σε αριστερά κόμματα του πέντε και του επτά και του τρία τοις εκατό. Μόνο μαγαζάκια βλέπουμε.
Σε ευρωπαϊκό επίπεδο ο Τραμπ στέλνει έναν εκπρόσωπό του στην Ευρώπη, πετάει δέκα ασυνάρτητες προτάσεις-απειλές και παγώνει το αίμα μιας ολόκληρης ηπείρου. Της συγκεκριμένης ηπείρου. Δίχως αντίβαρα πια, έχοντας χάσει τις συνδέσεις μας με το ποιοι πραγματικά είμαστε και για ποιον ακριβώς λόγο χύθηκε τόσο αίμα σε αυτά τα μέρη, ανεχόμαστε τον κάθε κλόουν να νουθετεί τον κόσμο. Επειδή εμείς έχουμε ιδεολογικές διαφορές μεταξύ μας…
Εδώ και αρκετά χρόνια τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ευρώπη έχουμε κουραστεί να αποκρούουμε μπαλιές που έρχονται από την άλλη άκρη του γηπέδου. Εχουμε πολύ καιρό να σερβίρουμε εμείς. Μόνο προσπαθούμε συνέχεια να αποκρούσουμε τα σερβίς που μας έρχονται στο κεφάλι. Να φτιάχνουμε πρόχειρες, αυτοσχέδιες άμυνες για να απαντήσουμε στην ατζέντα που επιβάλλουν οι διαταραγμένοι. Τουλάχιστον εκείνοι έχουν κάποιο όραμα για τον κόσμο και το δουλεύουν. Εμείς δεν ξέρω τι δουλειά κάνουμε πια.
Περπατάμε στις μύτες των ποδιών μας γιατί σκάνε νάρκες από παντού. Νεκρανασταίνονται κάποιοι θυρεοί του παρελθόντος και ζητάνε μερτικό από τη ζωή μας. Εμείς μια ήσυχη βόλτα στον κόσμο θέλαμε να κάνουμε, δεν ονειρευόμασταν να αλληλοφαγωνόμαστε με όσους διαφωνούμε. Αλλά έχουν περάσει τα τείχη πια, τι να κάνεις; Το πρωί θα ποτίζουμε τα λουλούδια μας και το βραδάκι θα μας βρίσκει τραυματισμένους.
Ενας φίλος που μόλις πέρασε τα εξήντα, μπαρουτοκαπνισμένος σε συλλογικότητες, μου είπε πως κουράστηκε πια από όλα αυτά. Το μόνο που ελπίζει και εύχεται για τον εαυτό του από δω και πέρα είναι να βρεθεί μια γυναίκα, να την ερωτευτεί παράφορα και να καταστραφεί από αυτήν. Το βρήκα υπέροχο. Του το ευχήθηκα με όλη μου την ψυχή. Εστω αυτό, από το τίποτα…
