Το debate των υποψηφίων για την προεδρία του ΠαΣοΚ ήταν ένα από τα σημαντικά πολιτικά γεγονότα αυτής της εβδομάδας. Η καλή είδηση που έβγαλε είναι ότι μπορεί ακόμα να γίνει μια καλή πολιτική συζήτηση στην αντιπολίτευση στη χώρα μας. Μέσα από τις συγκλίσεις και τις αντιπαραθέσεις, μέσα από τις διαφωνίες και συμφωνίες, αλλά και μέσα από τις διαφορετικές αποχρώσεις στις απαντήσεις κάθε υποψηφίου και υποψηφίας, ο τηλεθεατής μπόρεσε να βγάλει κάποια συμπεράσματα.
Σε κάθε περίπτωση, το ΠαΣοΚ φαίνεται να καλλιεργεί μια κουλτούρα σε αυτόν τον τομέα της εσωκομματικής αντιπαράθεσης που έχει χαρακτηριστικά πραγματικής ανοιχτότητας και διαφάνειας. Δύσκολα θα μπορούσε να φανταστεί κάποιος μια αντίστοιχη διαδικασία στις προσεχείς εσωκομματικές εκλογές στον ΣΥΡΙΖΑ. Με αντίστοιχη δυσκολία θα μπορούσε να το φανταστεί κάποιος και για τη Νέα Δημοκρατία. Αλλωστε οι υποψήφιοι αρχηγοί της το 2016 το απέρριψαν. Αυτό που είναι βέβαιο, ανεξάρτητα του πόσο κράτησε το ενδιαφέρον η διαδικασία, είναι ότι η πολιτική κάτι κέρδισε από αυτή. Και επειδή έχει απαξιωθεί πολύ τον τελευταίο καιρό η πολιτική, ειδικά από την αντιπολίτευση, μια τέτοια νίκη – έστω και στα σημεία – είναι σημαντική.
Φυσικά υπήρχαν και κενά στη διαδικασία. Η επιμονή των υποψηφίων να εστιάζουν στα αδύνατα σημεία των αντιπάλων τους εξηγείται εύκολα στο πλαίσιο της προσωπικής τους στρατηγικής, αλλά θα ήταν πιο χρήσιμο αυτή η επιμονή να επικεντρωνόταν στις πολιτικές τους διαφορές και όχι στις προσωπικές τους. Οι ερωτήσεις των εξαιρετικών δημοσιογράφων άλλωστε βοήθησαν στο να γίνει προγραμματική αντιπαράθεση, που ήταν και το ζητούμενο. Ενδεχομένως να θέλαμε να ακούσουμε περισσότερα από τους υποψηφίους για το συνολικό τους όραμα για τη χώρα.
Υπάρχει μια κριτική που ακούγεται περί μικρομεγαλισμού του debate επειδή οι υποψήφιοι κλήθηκαν να απαντήσουν σε διάφορα θέματα ως υποψήφιοι πρωθυπουργοί. Δεν θα συμφωνήσω με αυτή την κριτική. Ο μέσος ψηφοφόρος του ΠαΣοΚ διαχρονικά έχει εκπαιδευτεί να βλέπει στο πρόσωπο του εκάστοτε αρχηγού του κόμματος έναν ή μία εν δυνάμει πρωθυπουργό. Επομένως, και από αυτή την άποψη είχε ενδιαφέρον το debate.
Η ερώτηση του ενός εκατομμυρίου στις διαδικασίες των εσωκομματικών εκλογών είναι ποιοι άνθρωποι τελικά θα εμφανιστούν στις κάλπες με δεδομένο ότι υπάρχει ένα ανοιχτό εκλογικό σώμα που δεν μπορεί εύκολα να προσδιοριστεί. Επομένως είναι δύσκολο να βγουν αξιόπιστα συμπέρασμα για τον νικητή ή τη νικήτρια της διαδικασίας. Σε κάθε περίπτωση, στην πρόσφατη έρευνα της Metron Analysis που παρουσιάστηκε την Πέμπτη στο δελτίο του MEGA προκύπτει μια χρήσιμη – για τους υποψηφίους – πληροφορία. Οτι υπάρχουν τρεις κατηγορίες ψηφοφόρων που θα προσέλθουν στην κάλπη: οι κεντροαριστεροί, οι κεντρώοι και οι κεντροδεξιοί. Αυτοί που αυτοπροσδιορίζονται ως «κεντρώοι» είναι οι περισσότεροι.
