Κατηφορίζοντας τη Λεωφόρο Μαραθώνος, βλέπεις πράσινο, σπίτια και θάλασσα. Ο τόπος έχει αναγεννηθεί. Και γενικώς, με εξαίρεση κάποια κουφάρια σπιτιών που στέκουν ακόμη εδώ κι εκεί, αν κάποιος δεν ξέρει, δύσκολα θα μπορούσε φανταστεί τι συνέβη σε αυτή την περιοχή πριν από πεντέμισι χρόνια.
Σε μια στροφή στον Νέο Βουτζά, υψώνεται μια σειρά μικρά κυπαρίσσια στη μνήμη νεκρών. Λίγα μέτρα παρακάτω, κάποιος έχει γράψει στον τοίχο «Δεν Ξεχνώ» και από πάνω την ημερομηνία που πάγωσε τον χρόνο για εκατοντάδες οικογένειες εδώ. Είναι οι επιζώντες. Οι επιζήσαντες πια. Εκείνοι που έχασαν αγαπημένους τους, οι εγκαυματίες που μπαινοβγαίνουν σε νοσοκομεία, όσοι έχασαν τα σπίτια τους, όσοι επέζησαν από τύχη κι αυτό δεν καταφέρνουν να το συγχωρήσουν στον εαυτό τους.
Αυτό το «Δεν Ξεχνώ» είναι που μας έφερε πίσω στον τόπο της τραγωδίας (ή στον τόπο του εγκλήματος όπως μας είπαν όσοι μας μίλησαν), λίγες ώρες πριν από την αγόρευση του εισαγγελέα στην πολυσυζητημένη δίκη για τα γεγονότα της 23ης Ιουλίου του 2018.
Πώς ζει κανείς με το τραύμα τόσα χρόνια; Πώς συνεχίζει και τι περιμένει; Πώς έζησαν τη δίκη; Υπάρχει προσδοκία δικαίωσης;
Κάθε ιστορία είναι διαφορετική και κάθε ματιά διαφέρει. Σε αυτή την τραυματισμένη κοινότητα όμως, υπάρχουν και κοινά: Μιλούν για εγκληματική ολιγωρία που στη δίκη δεν υπογραμμίστηκε. Μιλούν για μεθοδεύσεις με στόχο να μπουν στο απυρόβλητο άνθρωποι που από τη θέση τους και μόνο έπρεπε να κάθονται στο εδώλιο. Μιλούν για αδιαφορία της Πολιτείας που αναγκάζει τους εγκαυματίες να πληρώνουν ακόμη και για τις αναπλαστικές τους αλοιφές, γιατί θεωρούνται καλλυντικές. Και βέβαια μιλούν και για τις εφέσεις που ασκεί το Δημόσιο κατά των αποφάσεων που επιδικάζουν αποζημιώσεις στους συγγενείς των θυμάτων. Εφέσεις με επιχείρημα πως ο καμένος είναι συνυπεύθυνος που κάηκε. Είτε γιατί έπρεπε να έχει πάρει τα μέτρα του, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό, είτε γιατί δεν έπρεπε να βγει έξω από το σπίτι του κι ας έγλειφαν οι φλόγες τους τοίχους. Το ελάχιστο που θα έπρεπε να έχει κάνει το κράτος είναι ό,τι έκανε και για τα Τέμπη. Κάθε πρωτόδικη απόφαση αποζημίωσης να κηρύσσεται άμεσα εκτελεστή.
Δικαίωση δεν υπάρχει, μας λένε, αφού οι 104 δεν γυρίζουν πίσω. Σε λίγο μπαίνουμε στην περίοδο των πυρκαγιών. Εξι χρόνια μετά, έχουμε κάνει το παν για να μην υπάρξει άλλο Μάτι;
