Tη δεκαετία που πέρασε, ίσως και νωρίτερα, είχαμε συνηθίσει να προσπερνάμε τις ευρωεκλογές ως εκλογές που για κάποιον μυστηριώδη λόγο θεωρούσαμε ότι μας αφορούν λιγότερο. Οτι τα αποτελέσματά τους δεν θα τα αισθανθούμε τόσο άμεσα στην καθημερινότητά μας. Ο Ερικ Χόμπσμπομ στην «Εποχή των Επαναστάσεων, 1789-1848» έλεγε ότι «από το 1789 και μετά η ευρωπαϊκή και στην ουσία η παγκόσμια πολιτική είναι ένας αγώνας υπέρ ή κατά των αρχών της Γαλλικής Επανάστασης». Πώς όμως θα πείσει κανείς τους ευρωπαίους πολίτες ότι με αυτή τη λογική θα πρέπει να προσέλθουν και στην ευρωπαϊκή κάλπη της 9ης Ιουνίου όταν οι ίδιοι αντιλαμβάνονται ότι η Ευρώπη αποσύρεται διαρκώς από τις βασικές συλλογικές της αξίες, όταν δεν αντιλαμβάνονται ότι χέρι-χέρι μπορούν να βαδίσουν μαζί στον δρόμο της προόδου και, τέλος, πάντως όταν η ευρωπαϊκή συζήτηση γίνεται όλο και λιγότερο.
Είναι πιθανό, όπως δείχνουν αυτή τη στιγμή τα πράγματα, να χαθεί μια ακόμη ευκαιρία και να βρεθούμε προ ολέθριων συνέπειων, με την Ακροδεξιά – στις διάφορες εκφάνσεις της – να ετοιμάζεται να κυριαρχήσει.
Σε κάθε περίπτωση και εμείς θα πάμε στις κάλπες των ευρωεκλογών με εθνική ατζέντα. Και όπως όλα δείχνουν η κάλπη αυτή κάθε άλλο παρά αδιάφορη θα είναι και για τα εσωτερικά μας. Kαι οι στόχοι φαίνεται ότι έχουν ήδη τεθεί από τα κόμματα. Η ΝΔ έχει αρχίσει να καταγράφει σημαντικές απώλειες σε όλες τις δημοσκοπήσεις και οι ψίθυροι έχουν ξεκινήσει ότι αν το αποτέλεσμα δεν έχει το «3» μπροστά, τότε το αφήγημα της παντοδυναμίας θα αρχίσει να χλωμιάζει και μάλιστα κάπως πρόωρα. Θα μπορούσε αυτό να σημάνει οποιαδήποτε άλλη εξέλιξη στο εσωτερικό της ΝΔ ή και γενικότερα; Νωρίς να το πει κανείς. Θα είναι όμως άξιο απορίας πως η ΝΔ κατάφερνε να πετυχαίνει μεγάλες νίκες όταν είχε ισχυρούς αντιπάλους απέναντί της και τώρα «φθείρεται» χωρίς αυτούς.
Και στο ΠαΣοΚ όμως θα έχουμε καρδιοχτύπια διότι αν το κόμμα δεν καταφέρει τελικά να είναι δεύτερο, παρά τερματίσει τρίτο και με ποσοστά όχι υψηλότερα από εκείνα των εθνικών εκλογών παρά τη φθορά της ΝΔ, τότε πρέπει να θεωρείται βέβαιο ότι δεν θα λείψουν οι γκρίνιες.
Στον ΣΥΡΙΖΑ, δεν ξέρω πού μπαινει ο πήχης, διότι ο κ. Κασσελάκης είπε ότι μπορεί το κόμμα του να είναι πρώτο στις ευρωεκλογές και ότι ακόμη κι αν χάσει με δέκα μονάδες διαφορά δεν θα έχει κανένα απολύτως πρόβλημα, διότι θα καταφέρει τελικά να κερδίσει στην επόμενη κάλπη των εθνικών εκλογών. Ζήτημα και μάλιστα σημαντικό θα είναι και το αν το κόμμα του κ. Βελόπουλου θα ξεπεράσει το ΚΚΕ ή και κάποιο άλλο κόμμα, αλλά και πόσα από τα μικρότερα κόμματα θα κόψουν τελικά το νήμα.
