Πανίσχυρος αλλά και αμφιλεγόμενος ο τούρκος πρόεδρος Ερντογάν, με μια χώρα ουσιαστικά διχασμένη και με οικονομία σε αποσύνθεση, καθώς η τουρκική λίρα καταρρέει και ο πληθωρισμός καλπάζει αποθαρρύνοντας τις εγχώριες και διώχνοντας τις ξένες επενδύσεις, γίνεται όλο και περισσότερο απρόβλεπτος, μετά την πρόσφατη εκλογική ήττα στις δημοτικές εκλογές χάνοντας όλες σχεδόν τις μεγάλες πόλεις. Και περισσότερο επικίνδυνος, κυρίως για την οικονομικά εξασθενημένη και με αποδιοργανωμένο κράτος Ελλάδα και μάλιστα στη δίνη μακράς προεκλογικής περιόδου. Οι τουρκικές απειλές, συνεχώς πολλαπλασιαζόμενες και όλο και πιο ακραίες, αντιμετωπίζονται από ελληνικής πλευράς με τη γνωστή αμετροέπεια, που συνάδει μεν προς τον απαιτούμενο πατριωτισμό, αλλά με έπαρση που είναι αμφίβολο αν αντιστοιχεί προς τις δυνατότητες σε σύγχρονο εξοπλισμό και δύναμη πυρός και με εκτεθειμένα τα ανατολικά νησιά μας στη μη αποκρυπτόμενη επιβουλή του «συμμάχου» γείτονα. Σε ποια όμως κατάσταση βρίσκονται πράγματι οι ένοπλες δυνάμεις μας; Ο πρόεδρος του Ιδρύματος Αικατερίνη Λασκαρίδη και γνωστός εφοπλιστής κ. Πάνος Λασκαρίδης σε άρθρο του στην «Καθημερινή» (17/3) προβαίνει στις πιο ανησυχητικές διαπιστώσεις που τις παραθέτουμε προκειμένου να αμφισβητηθούν επισήμως ως αβάσιμες.
«Ηδη – γράφει – προ τετραετίας οι αποστρατευθέντες ναύαρχοι κ.κ. Χριστίδης και Μαζαράκης – Αινιάν είχαν προειδοποιήσει ότι το υλικό του ναυτικού, αλλά κατ’ αναλογία και των λοιπών ενόπλων δυνάμεων, θα υφίστατο συνεχή απαξίωση αν δεν παρείχετο ισχυρή οικονομική συμβολή του κράτους. Και αυτή δεν υπήρξε, με αποτέλεσμα ο στόλος να δίνει άνισο αγώνα για να παραμείνει αξιόμαχος. Αδυνατεί να αντιμετωπίσει, έστω και σε επίπεδο εντυπώσεων, την τεράστια ανάπτυξη νέων τουρκικών μονάδων». Και ο αρθρογράφος διερωτάται: «Ποιος ο λόγος ύπαρξης πολλών δεκάδων στρατοπέδων νότια της Κατερίνης, αν όχι για να τροφοδοτούν τις καφετέριες των πόλεων όπου εδρεύουν και για να ψηφοθηρούν οι πολιτικοί; Ποιος ο λόγος να σταθμεύουν όλες οι μονάδες ειδικών δυνάμεων στις παραλίες της Αττικής και όχι στα νησιά μας και στον Εβρο, με αποτέλεσμα σε περίπτωση κάποιου επεισοδίου τύπου Ιμια να κάνουμε και δύο μέρες για να φτάσουμε στον τόπο της σύρραξης; Για ποιο λόγο μένει όλος ο στόλος του Πολεμικού Ναυτικού στον ναύσταθμο της Σαλαμίνας και όχι στην Κρήτη ή στον Μούδρο; Για ποιο λόγο το 50% των αμυντικών δαπανών αφορά το κόστος προσωπικού; Γιατί έχουμε δεκάδες ναυάρχους και πτεράρχους και εκατοντάδες στρατηγούς εν ενεργεία, αλλά και αποστράτους των 53 έως 55 ετών; Και δεν είναι θεότρελο να έχουμε μεγάλο απόθεμα για αγορά χαρτιού τουαλέτας και κανένα απόθεμα για αγορά οπλισμού; Και να μην μπορεί ο αρχηγός να αγγίζει το πρώτο ποσό για να αγοράσει ό,τι λείπει από το δεύτερο; Αλλά έτσι δεν υπάρχει περίπτωση να αποκτήσουμε ισχυρές και αξιόμαχες δυνάμεις, όσο και αν παραμυθιαζόμαστε μεταξύ μας». Και καταλήγει ο αρθρογράφος: «Πώς θα νικήσουμε τον εχθρό; Από τις καφετέριες των στρατοπέδων και από τα στρατόπεδα στο Μεγάλο Πεύκο;».
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
