Επικίνδυνη ρητορική

Είχε σχολιαστεί μεν, αλλά νομίζω όχι εκτενώς, ο καημός που εξέφρασε η σύντροφος του Πρωθυπουργού στη συνέντευξή της στην «Εφημερίδα των Συντακτών», τον Ιανουάριο του 2018, ότι τάχα ο ΣΥΡΙΖΑ είναι στην κυβέρνηση αλλά δεν έχει την εξουσία! Είχε αποδοθεί αυτή η, τουλάχιστον περίεργη, άποψη στον αριστερό συναισθηματισμό που καταλαμβάνει συχνά τους πολίτες αυτής της ιδεολογίας, αλλά και σε μια χρόνια εμμονή από την οποία διακατέχονται από την εποχή του υπαρκτού σοσιαλισμού. Ο επαναστατικός θρύλος εκείνου του καιρού διαβεβαίωνε ότι μέσω εκλογών μπορεί να βρεθείς στην κυβέρνηση, αλλά τα κλειδιά της αληθινής εξουσίας δεν σου παραδίδονται ποτέ. Πίσω από αυτό το ιδεολόγημα που διαχωρίζει τη διακυβέρνηση από την εξουσία υφέρπει η πιο καμουφλαρισμένη ολοκληρωτική αντίληψη. Η απόλυτη εξουσία οδηγεί στην κατάργηση της διάκρισης των εξουσιών, η εξουσία ασκείται πλέον ενιαία, συνήθως από έναν… Στην αστική δημοκρατία της Ευρώπης και του πολιτισμένου κόσμου, τη μόνη που έχουμε, έπρεπε να υπενθυμίσουμε τότε στην κυρία Μπαζιάνα, προς αποφυγή παρεξηγήσεων, ότι περισσότερη εξουσία από αυτή που ορίζει το Σύνταγμα δεν μπορούμε να δώσουμε, ακόμη κι αν τη λαχταρούν τα καλύτερα παιδιά.

Δεκαέξι μήνες μετά, προφανώς ευρισκόμενος σε ρητορική παραφορά σε προεκλογική ομιλία του στη Λάρισα, ο Πρωθυπουργός της χώρας ξεφούρνισε μια επίσης παρεξηγήσιμη άποψη για τη δημοκρατία που ονειρεύεται: «Από εδώ, από τη Λάρισα», είπε, «τους στέλνουμε το μήνυμα: στην Ελλάδα θα διοικούν οι πολλοί και θα υπακούουν οι λίγοι… Τώρα είναι ο λαός που δίνει τις εντολές!».